Przedstawienie nowych obowiązków związanych z teleporadami należy poprzedzić kilkoma uwagami terminologicznymi. W myśl art. 42 ust. 1 Ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty¹: „Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu lub zbadaniu jej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, a także po analizie dostępnej dokumentacji medycznej tej osoby”. Przepis ten wyraźnie dopuszcza udzielanie świadczeń zdrowotnych za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Na podstawie tego przepisu na rynku pojawiły się różnego rodzaju usługi, oferowane najczęściej przez prywatne podmioty wykonujące działalność leczniczą, różnie nazywane, np. e-wizyty, wizyty online, zdalne konsultacje, porady telemedyczne (dalej: wizyty online). W związku z pandemią SARS-CoV-2 do polskiego systemu prawnego weszło jeszcze określenie „teleporada”, które wprowadzono Ustawą z dnia 31 marca 2020 roku o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19² (w ramach jednej z nowelizacji tzw. tarczy antykryzysowej). Pojęcie „teleporada” jest ściśle związane z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w związku z przeciwdziałaniem COVID-19. Różnica między wizytą online a teleporadą jest taka, że spośród wszystkich rodzajów wizyt online ustawodawca wyodrębnił teleporady, które są finansowane ze środków publicznych, związane z pandemią SARS-CoV-2 i zostały uregulowane prawnie. Przedstawione obowiązki związane z teleporadami nie odnoszą się zatem do innych rodzajów wizyt online.