17 marca na platformie online odbył się XIII Kongres Akademii po Dyplomie Psychiatria. Jego tematem przewodnim była „Edukacja dla przyszłości – diagnoza i leczenie wg ICD-11”, a kierownictwa naukowego podjął się prof. dr hab. n. med. Piotr Gałecki.

Modyfikacje, które wprowadza kolejna wersja Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-11), zmierzają do tego, by postrzegać pacjenta całościowo, a nie tylko niwelować stwierdzane u niego objawy. Patrzymy więc na pacjenta wielowymiarowo – na to, jakie zmiany zachodzą w miarę upływu czasu w jego stanie, objawach i funkcjonowaniu. To powoduje, że przeformułowujemy również myślenie o leczeniu – obserwujemy m.in. to, w jaki sposób dana osoba radzi sobie w życiu. Dążymy więc do tego, by pacjent funkcjonował jak najlepiej – mógł pracować, założyć rodzinę, korzystać z życia i jego przyjemności. W przywracaniu możliwości zdrowego funkcjonowania istotne znaczenie mają rehabilitacja, psychoterapia i inne formy leczenia pozafarmakologicznego. I oczywiście rozmowa z pacjentem o tym, czego to on potrzebuje, żeby czuć się dobrze – mówiła prof. dr hab. n. med. Agata Szulc, przewodnicząca sesji „Lekooporne zaburzenia psychiczne”, kierownik Kliniki Psychiatrycznej Wydziału Nauk o Zdrowiu Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.

Podczas kongresu zwrócono uwagę na dyskusję, która toczy się w gronie ekspertów, a dotyczy leczenia depresji, zwłaszcza lekoopornej. Okazuje się, że leki przeciwdepresyjne działają, ale nie u wszystkich. W takiej sytuacji wskazana jest zmiana koncepcji postępowania z pacjentem, w tym ponowne rozważenie diagnozy – upewnienie się, czy to na pewno depresja, czy też raczej np. problemy interpersonalne. Wówczas wskazana jest przede wszystkim psychoterapia.

Lęk i jego podłoże biologiczne

Klasyfikacja ICD-11 zmieniła podejście do zaburzeń lękowych i poszła śladem przetartym przez DSM-5. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne zostały wyłączone z dużej grupy zaburzeń lękowych i potraktowane jako odrębny dział jednostek chorobowych. Jest to...