.

O powodzeniu leczenia endodontycznego w głównej mierze decydują właściwa diagnostyka oraz postępowanie. Niezwykle istotnym aspektem w trakcie terapii jest całkowite usunięcie obecnych w systemie kanałowym bakterii, co przynosi pacjentowi ulgę oraz blokuje rozprzestrzenianie się stanu zapalnego wraz z zakażeniem. Trudności w tym zakresie mogą wynikać z:

• budowy anatomicznej kanałów korzeniowych,
• struktury zębiny,
• składu zębiny,
• oporności mikroorganizmów na powszechnie stosowane środki,
• łatwości, z jaką mikroorganizmy tworzą w kanałach biofilmy.[1]

Infekcje kanałowe

Drobnoustroje tworzące biofilm charakteryzują się zwolnionym metabolizmem i podlegają zmianom fenotypowym, które warunkują ich wyższą oporność i zjadliwość. Dane literaturowe wskazują na obecność biofilmu bakteryjnego zarówno wewnątrz kanałów, jak i na zewnętrznych powierzchniach korzeni.[2] Nieszczelne zamknięcie kanału oraz obecność bakterii i substratów pozwalających na ich rozwój tworzą idealne warunki dla utrzymywania się stanu zapalnego i choroby. Mikroorganizmami ściśle związanymi z infekcjami kanałowymi są Enterococcus faecalis i Staphylococcus epidermidis.

Enterococcus faecalis (ryc. 1) to Gram(+) ziarenkowiec powszechnie wykrywany w bezobjawowych, przewlekłych zakażeniach endodontycznych. Częstotliwość występowania tego drobnoustroju w infekcjach kanałowych wynosi od 67 do 77 proc. i wynika w głównej mierze z czynników wirulencji tego paciorkowca. Wśród nich wymienia się:

• zdolność do przenikania i inwazji kanalików zębinowych,
• łatwość dostosowania się do trudnych warunków środowiskowych,
• zdolność do konkurowania z innymi mikroorganizmami.[3]