Zasady leczenia bólu u osób starszych

Metody niefarmakologiczne

Leczenie multimodalne z zastosowaniem różnych metod terapeutycznych pozwala na lepszą kontrolę bólu oraz zmniejszenie dawek leków przeciwbólowych i adiuwantów, co ma szczególne znaczenie u chorych w podeszłym wieku. Wybór metod niefarmakologicznych powinien być indywidualizowany i mieć zawsze na celu poprawę jakości życia pacjenta33.

U chorych w podeszłym wieku w terapii bólu zawsze należy rozważyć stosowanie łącznie z farmakoterapią takich metod, jak:

  • neuromodulacja nieinwazyjna – przezskórna elektrostymulacja nerwów (TENS – transcutaneous nerve stimulation). Działa przeciwbólowo w bólach mięśniowo-szkieletowych i neuropatycznych, także w bólu ostrym. Może być stosowana w warunkach domowych. Objawy niepożądane nie są częste (skórne odczyny alergiczne, oparzenia skóry, obrzęki, nasilenie bólu). Przeciwwskazaniami do zastosowania TENS są rozrusznik, padaczka i choroby psychiczne33,34
  • akupunktura – bardzo chętnie stosowana przez pacjentów w podeszłym wieku ze względu na dobrą skuteczność, małą inwazyjność i wysokie bezpieczeństwo. Najlepsze działanie przeciwbólowe obserwowano u chorych z bólem przewlekłym w przebiegu osteoartrozy stawów kolanowych i z bólami krzyża33,34
  • metody interwencyjne – techniki analgezji regionalnej, zabiegi neurodestrukcyjne (termolezja, kriolezja). Do metod interwencyjnych ostrożnie kwalifikuje się chorych z uogólnionym bólem przewlekłym, złożonym mechanizmem powstawania bólu, z dynamicznie narastającymi dolegliwościami, w złym stanie ogólnym. Natomiast wiek nie jest przeciwwskazaniem do zastosowania tych metod, pod warunkiem że chory jest w stanie zrozumieć cel zabiegu i wyrazić świadomą zgodę na proponowaną procedurę35. W uśmierzaniu bólu ostrego u osób w podeszłym wieku techniki analgezji regionalnej powinny być elementem analgezji multimodalnej, dostosowanej do rodzaju zabiegu operacyjnego oraz indywidualnych potrzeb pacjenta. Pozwalają one na redukcję dawek analgetyków podawanych systemowo, poprawiają jakość analgezji okołooperacyjnej i zmniejszają ryzyko powikłań okołooperacyjnych w porównaniu z klasyczną analgezją z zastosowaniem opioidów2
  • metody rehabilitacyjne – fizykoterapia i aktywność fizyczna są zalecane przede wszystkim u chorych z bólem przewlekłym. Zabiegi fizykalne i program ćwiczeń powinny być dobierane indywidualnie według preferencji pacjenta i jego sprawności. U chorych w podeszłym wieku ideałem byłaby umiarkowana aktywność fizyczna trwająca łącznie 150 minut tygodniowo, ale także krótsze ćwiczenia fizyczne, jak powolny spacer, lekkie prace domowe, mogą się przyczynić do poprawy równowagi i zapobiegania upadkom. Gdy starsi dorośli nie mogą wykonywać zalecanej aktywności fizycznej ze względu na warunki zdrowotne, powinni być tak aktywni ruchowo, jak to tylko możliwe. Ponadto aktywność fizyczna korzystnie wpływa na schorzenia współistniejące z bólem, np.: cukrzycę, choroby serca, osteoporozę, depresję, upadki36. Zabiegi fizykalne u osób w podeszłym wieku powinny być dostosowane do rodzaju zespołu bólowego, indywidualnych wskazań i przeciwwskazań oraz możliwości pacjenta korzystania z zabiegów33
  • wsparcie psychologiczne, terapia zajęciowa, terapia poznawczo-behawioralna, relaksacja, medytacja – mitem jest, że osoby starsze niechętnie uczestniczą w grupach terapeutycznych i psychoterapii. Nie przeprowadzono jednak dobrych metodologicznie badań oceniających skuteczność metod psychologicznych u pacjentów w podeszłym wieku. Należy pamiętać, że zachowania bólowe mogą być formą zwrócenia na siebie uwagi i uzyskania wsparcia33.

Punkty kluczowe

  • Mitem jest, że osoby w podeszłym wieku odczuwają ból w mniejszym stopniu niż młodsi dorośli.
  • W ocenie klinicznej pacjenta w podeszłym wieku z bólem ostrym i przewlekłym należy stosować skale i narzędzia dostosowane do jego zdolności poznawczych.
  • Częstym zjawiskiem u osób w podeszłym wieku jest niedoszacowanie bólu.
  • W ocenie klinicznej należy zwracać uwagę na nietypowe zachowania świadczące o występowaniu bólu.
  • W uśmierzaniu bólu ostrego i leczeniu bólu przewlekłego jest zalecana analgezja multimodalna z zastosowaniem farmakoterapii i metod niefarmakologicznych, co zapewnia poprawę jakości analgezji i zmniejszenie ryzyka działań niepożądanych indukowanych farmakoterapią.
  • Wybór farmakoterapii powinien być dokonywany na podstawie bilansu korzyści i ryzyka dla danego pacjenta.
  • Szczególną uwagę należy zwracać na nieprawidłowe stosowanie NLPZ systemowo, w tym przyjmowanie ≥2 NLPZ jednocześnie.
  • Analgetyki opioidowe w połączeniu z lekami Z, benzodiazepinami, miorelaksantami mogą zwiększać ryzyko zawrotów głowy, depresji OUN, upadków i urazów.
  • Konieczne jest dokładne monitorowanie skuteczności i bezpieczeństwa farmakoterapii oraz metod analgezji regionalnej.
  • Dobór metod leczenia oraz leków przeciwbólowych powinien zapewnić pacjentowi maksymalny komfort i korzyści przy minimalizacji ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych.
  • U chorych w podeszłym wieku z bólem przewlekłym nie zawsze udaje się zmniejszyć jego nasilenie, ale realnym celem może być poprawa jakości życia.


Na rycinie 1 wykorzystano rysunek © Pict Rider – iStock/Getty Images Plus