Lekarz spoza UE nie musi pokazać zaświadczenia o znajomości języka polskiego

Sąd Najwyższy wypowiedział się w kwestii przyznawania w czasie epidemii prawa wykonywania zawodu lekarza osobom, które uzyskały kwalifikacje poza terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej
Sąd Najwyższy poinformował 29 grudnia, że rozpoznał skargę Ministra Zdrowia na uchwałę Naczelnej Rady Lekarskiej. W rezultacie częściowo uchylił zaskarżoną uchwałę. Konkretnie uchylił zapis, zgodnie z którym w postępowaniu przed Okręgową Radą Lekarską lekarz, który uzyskał kwalifikacje poza UE, a ubiega się o warunkowe prawo wykonywania zawodu w Polsce, musi przedłożyć oświadczenia o znajomości języka polskiego w mowie i piśmie.
Sąd Najwyższy przekazał sprawę Naczelnej Radzie Lekarskiej do ponownego rozpoznania. Pozostałą część zaskarżonej uchwały SN utrzymał w mocy.
Sąd Najwyższy przypomniał, że w 2020 r. (ustawami z 28 października i 27 listopada) wprowadzono do ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty dwa nowe uproszczone tryby dostępu do zawodu lekarza dla osób, które uzyskały kwalifikacje poza UE. Pierwszy tryb (art. 7 ust. 2a u.z.l.l.d.) prowadzi do uzyskania prawa wykonywania zawodu na określony zakres czynności zawodowych, okres i miejsce zatrudnienia w podmiocie leczniczym. Drugi tryb (art. 7 ust. 9 u.z.l.l.d.) – do uzyskania w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii warunkowego prawa wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty.
Uzasadniając wyrok Sąd Najwyższy wskazał, że Naczelna Rada Lekarska jako organ samorządu zawodu zaufania publicznego (art. 17 ust. 1 Konstytucji) RP), w ramach delegacji ustawowych, ma kompetencje do dookreślenia zasad związanych z nadawaniem prawa wykonywania zawodu. Nie może jednak poza takie umocowanie ustawowe wykraczać. Nie może zatem regulacji ustawowej, która wprowadza uproszczone tryby dostępu do zawodu lekarza, zniekształcać swoimi uchwałami w taki sposób, że ograniczają one możliwość skorzystania z tych trybów.
W sytuacji, gdy ustawa wyraźnie określa wymogi w procedurze uproszczonej i wskazuje, że wystarczające jest złożenie oświadczenia o znajomości języka polskiego umożliwiającej wykonywanie czynności zawodowych (art. 7 ust. 2a pkt 1 u.z.l.l.d.), nie można wobec niej stosować wymogów takich, jak w postępowaniu toczącym się w trybie zwykłym wobec lekarzy cudzoziemców (art. 7 ust. 1 u.z.l.l.d.).
Tym bardziej nie można żądać od lekarza lub lekarza dentysty spoza UE, który uzyskał od Ministra Zdrowia zgodę na warunkowe wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty dokumentów odnoszących się do znajomości języka polskiego w mowie i w piśmie, gdyż takiego wymogu nie przewiduje art. 7 ust. 9 u.z.l.l.d. Dlatego pierwszy zarzut Ministra Zdrowia uznany został za zasadny.
Drugi zarzut Ministra Zdrowia, w którym podniesiono, że wprowadzony w uchwale obowiązek dołączenia do wniosku o przyznanie prawa wykonywania zawodu, zaświadczenia o stanie zdrowia, SN uznał za niezasadny. Przepisy uchwalone w tym zakresie przez NRL są zgodne z obowiązującymi przepisami.