Mimo że możliwości zastosowania laparoskopii w diagnostyce i leczeniu ostrych chirurgicznych chorób jamy brzusznej są coraz większe, to nadal wykorzystanie tej metody wywołuje skrajnie różne opinie. Technika laparoskopowa to bardzo dobre narzędzie diagnostyczne, zapewniające małą inwazyjność i traumatyzację tkanek, mniejsze rany pooperacyjne, a co za tym idzie – szybsze gojenie i lepszy efekt kosmetyczny. Statystycznie zabiegi laparoskopowe wiążą się z mniejszą liczbą powikłań i krótszym czasem hospitalizacji w porównaniu z klasyczną chirurgią. Z drugiej strony dostęp do niektórych narządów podczas zabiegu tą metodą jest ograniczony, co może powodować nierozpoznanie choroby lub opóźnienie w jej rozpoznaniu. W chirurgii ostrego brzucha utrudnione jest to specyficznymi warunkami w polu operacyjnym: rozdętymi pętlami jelita, obecnością treści ropnej, pokarmowej lub krwistej bądź występowaniem nacieku zapalnego, obrzęku, złogów włóknika, zrostów czy zlepów. Zabieg operacyjny wykonywany laparoskopowo jest dłuższy i bardziej kosztowny. Nierzadko wybór tej metody w czasie ostrego dyżuru zależy przede wszystkim od umiejętności i preferencji operatora, a nie od korzyści wynikających z zastosowania techniki małoinwazyjnej¹.

Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego

Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (OZWR) jest najczęstszą przyczyną bólu brzucha wymagającą doraźnej interwencji chirurgicznej. Ryzyko zachorowania wynosi 8,6% u mężczyzn i 6,7% u kobiet. Zazwyczaj OZWR stwierdzane jest w drugiej i trzeciej dekadzie życia, ale problem ten może wystąpić również w populacji osób starszych. Ponadto OZWR jest najczęstszą chirurgiczną chorobą u kobiet w ciąży. Do typowych objawów OZWR należą: ból brzucha początkowo zlokalizowany w okolicy pępka, następnie umiejscawiający się w prawym dole biodrowym, temperatura ciała około 37°C, nudności, wymioty oraz brak apetytu. Klasyczne objawy OZWR występują jedynie u mniej więcej 50% chorych. W diagnostyce pomocne są ultrasonografia (USG) jamy brzusznej lub tomografia komputerowa, jednak badania te powinny odgrywać jedynie rolę pomocniczą. Podstawą ustalenia właściwego rozpoznania są wywiad lekarski i badanie przedmiotowe. Postępowaniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne. Na początku XXI wieku appendektomia laparoskopowa stała się złotym standardem leczenia OZWR².