Temat numeru
Leczenie chirurgiczne zaawansowanego raka żołądka
prof. dr hab. n. med. Wojciech Polkowski
- Rola laparoskopii diagnostycznej w planowaniu strategii leczenia raka żołądka
- Wybór rodzaju gastrektomii (dystalna, całkowita, proksymalna) w zależności od lokalizacji guza
- Wyzwania związane z rekonstrukcją przewodu pokarmowego po gastrektomii
- Chemioterapia okołooperacyjna standardem leczenia skojarzonego chorych na zaawansowanego raka żołądka
Rak żołądka został uznany przez World Health Organization (WHO) za zagrożenie dla zdrowia publicznego. Jest piątym pod względem częstości występowania nowotworem na świecie i czwartą najczęstszą przyczyną zgonów1. Zapadalność na raka żołądka jest 2-krotnie wyższa wśród mężczyzn niż u kobiet. W kilku krajach azjatyckich jest to najczęściej diagnozowany nowotwór i główna przyczyna zgonów z powodu raka u mężczyzn. Wskaźniki zachorowalności są najwyższe w Azji Wschodniej i Europie Wschodniej2. Na Zachodzie obserwuje się rosnącą zapadalność na ten nowotwór w młodszych populacjach (w wieku 25-39 lat)3. W Polsce w 2020 roku na raka żołądka zachorowało 3008 mężczyzn oraz 1908 kobiet4.
Chirurgia stanowi podstawę leczenia zaawansowanego raka żołądka. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wraz z pojawieniem się chirurgii laparoskopowej i robotycznej leczenie operacyjne ewoluowało. Debata dotycząca zakresu limfadenektomii została rozstrzygnięta akceptacją jej zakresu D2. Natomiast sposób rekonstrukcji po resekcji żołądka nadal pozostaje przedmiotem badań i nie ma jednej preferowanej metody odtworzenia ciągłości przewodu pokarmowego. Patrząc w przyszłość, dostosowanie leczenia do podtypów genetycznych i molekularnych jeszcze bardziej ukierunkuje nasze podejście do chirurgii będącej wciąż najważniejszym składnikiem postępowania wielodyscyplinarnego, który pozwala na wyleczenie.
Chirurg bierze udział w kolejnych etapach procesu diagnostyczno-leczniczego obejmującego: określenie stopnia zaawansowania nowotworu, leczenie chirurgiczne i łagodzenie dolegliwości.
Określenie stopnia zaawansowania choroby
Oceny stopnia zaawansowania choroby dokonuje się za pomocą tomografii komputerowej (TK) klatki piersiowej, jamy brzusznej i miednicy. Jeśli w TK nie widać przerzutów, w celu określenia kategorii N (węzły chłonne) można wykonać endoskopową ultrasonografię (EUS – endoscopic ultrasound) lub rezonans magnetyczny (MR) jamy brzusznej.
Laparoskopia diagnostyczna (staging laparoscopy) może być przydatna w wykrywaniu niewidocznych radiologicznie przerzutów, szczególnie otrzewnowych, u pacjentów z guzami cT3 i/lub cN+ w obrazowaniu przedoperacyjnym5. U chorych, u których planuje si...