Według danych literaturowych łuszczyca dotyczy od 2,0[1] do 4,8 proc.[4] światowej populacji. Istnieją także doniesienia o wyższym wskaźniku zachorowalności sięgającym nawet 8,5 proc. w niektórych krajach Europy Północnej.[5]

Choroba u dzieci manifestuje się takim samym wykwitem pierwotnym – rumieniową grudką pokrytą srebrzysto-białą łuską. Klasyfikacja kliniczna łuszczycy dzieci i dorosłych jest podobna, choroba u dzieci ma jednak pewne cechy odróżniające ją od łuszczycy dorosłych. Zalicza się do nich:

• obraz kliniczny,
• umiejscowienie wykwitów łuszczycowych,
• specyficzne czynniki prowokujące,
• przebieg choroby,
• postępowanie terapeutyczne.[1]

Epidemiologia i etiopatogeneza

Zapadalność na łuszczycę wśród dzieci w wieku 0-18 lat szacuje się na 40,8/100 000 osób, zaś chorobowość oszacowano na 1 proc.[2,5] Niektóre obserwacje wskazują na tendencję wzrostową zachorowań zarówno wśród dzieci, jak i dorosłych, która może być związana ze zwiększeniem roli czynników ryzyka takich jak otyłość, stres czy też większą świadomością choroby wśród społeczeństwa.[5]

W zależności od wieku, w którym choroba się rozpoczyna, wyróżnia się dwa typy łuszczycy:

• typ I – o wczesnym początku, ujawniający się ≤ 40. r.ż.,
• typ II – o późnym początku ujawniający się > 40. r.ż. zazwyczaj rozpoczynający w piątej lub szóstej dekadzie życia.[5]

U jednej trzeciej chorych pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się przed 20. r.ż.,[1-3,6,7] a choroba ta stanowi 4 proc. dermatoz dziecięcych do 16. r.ż.[8] W 2 proc. przypadków objawy pojawiają się przed ukończeniem 2. r.ż.[3] W zależności od badanej populacji niektórzy autorzy podają częstsze występowanie choroby u dziewczynek,[3,7,9] zaś inni badacze wskazują na podobną częstość choroby u obu płci.[4,10]

Mimo że patogeneza łuszczycy nie jest w pełni poznana, to genetyczne uwarunkowanie choroby nie budzi wątpliwości. O genetycznym tle choroby świadczy jej rodzinne występowanie, którego częstość u krewnych pierwszego stopnia szacuje się na 6,2 do 54...