Grzybica skóry gładkiej klinicznie manifestuje się jako owalne lub obrączkowate, dobrze odgraniczone ogniska rumieniowo-złuszczające z uniesionymi brzegami i tendencją do ustępowania w części centralnej. Wykwity zlokalizowane są najczęściej na tułowiu i kończynach. Niekiedy zmiany skórne mogą imitować blaszki łuszczycowe, kontaktowe zapalenie skóry, opryszczkę i inne stany chorobowe skóry przebiegające z obecnością złuszczania, pęcherzyków oraz krostek.

Rozpoznanie grzybicy skóry gładkiej stawia się na podstawie wywiadu, typowego obrazu klinicznego i w oparciu o dodatnie wyniki badań mykologicznych. W przypadku ujemnych wyników badania mykologicznego przy podejrzeniu dermatofitozy może okazać się konieczne badanie histopatologiczne z barwieniem PAS i Grocott^1,2. W rozpoznaniu tinea incognito może też być pomocna dermatoskopia. Piccolo i wsp. opisali obecność czarnych kropek otoczonych białym halo na rumieniowym tle bez specyficznego wzorca naczyniowego jako obraz dermoskopowy dermatofitozy³.

Termin tinea incognito oznacza dermatofitozę, której obraz kliniczny został zmodyfikowany przez wcześniejsze stosowanie preparatów immunosupresyjnych, głównie glikokortykosteroidów (GKS), najczęściej z powodu błędnej diagnozy lub współistnienia innych dermatoz. Po raz pierwszy przypadki tinea incognito zostały opisane przez Ive i Marksa w 1968 r.⁴ Przedstawili oni 14 przypadków pacjentów, u których atypowy obraz kliniczny grzybicy spowodowany był wcześniejszym stosowaniem miejscowych preparatów glikokortykosteroidów (mGKS).