Dermatologia dziecięca
Trądzik piorunujący u młodzieży – walka z trudnym przeciwnikiem
lek. Kornelia Pietrauszka1
prof. dr hab. n. med. Beata Bergler-Czop2
- Gwałtowny przebieg najcięższej postaci trądziku zwyczajnego
- Diagnostyka i różnicowanie z chorobami o podobnym obrazie klinicznym
- Zasady leczenia – potrzeba wielokierunkowej terapii
Trądzik piorunujący (AF – acne fulminans) to najcięższa postać trądziku zwyczajnego. Występuje rzadko, przebiega gwałtownie, z objawami ogólnoustrojowymi1. Dotyczy ok. 1% pacjentów, najczęściej chłopców w wieku dojrzewania, zwykle z trądzikiem w wywiadzie2,3. Choroba po raz pierwszy została opisana w 1937 r. przez Pautriera4 jako galaretowate zmiany pokryte strupami u 23-letniego mężczyzny z trądzikiem grudkowym i złym stanem ogólnym. Nazwę „trądzik piorunujący” oficjalnie wprowadzili natomiast Plewig i Kligman w 1975 r.5
Patogeneza
Patogeneza AF pozostaje w dużej mierze niewyjaśniona. Do jego rozwoju może dochodzić podczas terapii izotretynoiną, szczególnie jeśli leczenie rozpoczyna się od wysokich dawek. Substancja ta powoduje zmianę mikrośrodowiska w przewodach wyprowadzających gruczołów łojowych. To z kolei prowadzi do rozpadu bakterii i uwolnienia mediatorów zapalnych oraz powstawania zmian skórnych2,6,7.
W patogenezie bierze się pod uwagę również predyspozycje genetyczne, co potwierdzają doniesienia o występowaniu AF u bliźniąt monozygotycznych oraz u rodzeństwa z identycznym fenotypem ludzkiego antygenu leukocytarnego8,9.
Prawdopodobnym czynnikiem wywołującym schorzenie mogą być ponadto zaburzenia hormonalne – wzrost stężenia testosteronu w okresie dojrzewania wpływa na zwiększoną produkcję łoju oraz zwiększa populację Cutibacterium acnes6. U kulturystów, którzy st...
