Abc histopatologii

Rzadkie odmiany łagodnych znamion melanocytowych – znamię Suttona (halo nevus)

dr n. med. Piotr Nockowski1
dr n. med. Zdzisław Woźniak2

1Katedra i Klinika Dermatologii, Wenerologii i Alergologii, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

2Zakład Patomorfologii, Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

Adres do korespondencji:

dr n. med. Piotr Nockowski

Katedra i Klinika Dermatologii, Wenerologii i Alergologii

Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu

ul. Tytusa Chałubińskiego 1

50-368 Wrocław

  • Obraz kliniczny i histologiczny znamienia Suttona
  • Rozpatrywane przyczyny rozwoju tego typu zmian
  • Diagnostyka i różnicowanie

Znamię Suttona (halo nevus, regressing naevus, leukoderma acquisitum centrifugum) to znamię otoczone obwódką odbarwienia. Częstość jego występowania szacuje się na 1% u rasy białej. Pojawia się najczęściej u zdrowych osób w drugiej i trzeciej dekadzie życia, ale także u ludzi starszych, jednakowo często u obu płci. Nierzadko budzi zaniepokojenie pacjentów nietypowym wyglądem względem innych znamion.

Przyczyna rozwoju halo nevus nie została w pełni poznana. Uznaje się, że uraz mechaniczny lub oparzenie słoneczne istniejących znamion może indukować ten proces (co mieści się w definicji objawu Koebnera). Obecność przeciwciał krążących i aktywowanych limfocytów CD8+ przeciw antygenom cytoplazmatycznym melanocytów wskazuje na proces autoimmunologiczny. Przeciwciała te zanikają po wycięciu lub samoistnej inwolucji centralnego znamienia.

Do góry