Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry o podłożu immunologicznym, która występuje u 1-3% populacji ogólnej na całym świecie. Jej patogeneza jest wieloczynnikowa, obejmuje elementy środowiskowe, genetyczne oraz związane z układem odpornościowym, co przekłada się na nieprawidłową odpowiedź immunologiczną obejmującą szlak czynnika martwicy nowotworu (TNF-α – tumor necrosis factor α)/interleukiny (IL-23/IL-17). Łuszczycy mogą towarzyszyć choroby sercowo-naczyniowe, metaboliczne, przewlekła choroba nerek, łuszczycowe zapalenie stawów, a także niektóre autoimmunologiczne choroby pęcherzowe, najczęściej z grupy pemfigoidu.

Pemfigoid pęcherzowy jest chorobą występującą głównie u pacjentów w podeszłym wieku i charakteryzuje się obecnością autoprzeciwciał przeciwko białkom hemidesmosomalnym, transbłonowemu antygenowi BP 180 i wewnątrzkomórkowemu antygenowi BP 230. Podobnie jak łuszczyca, pemfigoid pęcherzowy może być wywołany różnymi czynnikami fizycznymi (oparzenie cieplne, radioterapia, światło ultrafioletowe) i chemicznymi oraz wieloma lekami, w tym miejscowymi i ogólnoustrojowymi lekami przeciwłuszczycowymi, bądź fototerapią¹.

W literaturze podkreśla się, że u pacjentów z łuszczycą występuje zwiększone ryzyko rozwoju pemfigoidu pęcherzowego. W takich przypadkach zwykle łuszczyca poprzedza wystąpienie zmian pęcherzowych. Dane statystyczne wskazują również, że problem ten częściej dotyka młodszych pacjentów w porównaniu z izolowaną postacią pemfigoidu pęcherzowego².

Patofizjologiczne czynniki przyczyniające się do rozwoju pemfigoidu pęcherzowego u pacjentów z łuszczycą nie zostały w pełni wyjaśnione. Dotychczas przeprowadzone badania obserwacyjne sugerują, że zmiany zapalne w przebiegu łuszczycy zachodzące w ...