Tabela 2. Dostępne programy komputerowe do wideoczatów

Głośniki komputera muszą być włączone. Alternatywnie można posługiwać się słuchawkami podłączonymi do komputera, tabletu lub telefonu. Rzecz jasna, wideoczat jest dwustronną formą komunikacji, pacjenci muszą zatem również mieć kamerę internetową, mikrofon i głośniki.

W celu prowadzenia wideoczatu konieczne jest również szybkie połączenie internetowe. Ważnym czynnikiem jest szerokość pasma, ponieważ zależy od tego jakość przekazu zarówno audio, jak i wideo. W większości miejsc dostępne są szerokopasmowe szybkie łącza DSL lub inne. Wideoczat rzadko daje się prowadzić, jeżeli nie jest dostępne łącze szerokopasmowe.

Ostatnim kawałkiem układanki jest oprogramowanie. Do popularnych programów należą Skype, Google Video Chat, TokBox, iChat oraz Vsee. W większości przypadków darmowe wersje tych programów będą wystarczająco dobre. Płatne wersje oferujące rozszerzone funkcje są dostępne za stosunkowo niewielkie miesięczne opłaty. W tabeli 2 podsumowano funkcje dostępnych programów.

Wskazówki dotyczące prowadzenia wirtualnych wizyt wykorzystujących wideoczaty

Nikt nie sugeruje, że należy przestawić całą praktykę wyłącznie na wideoczaty. Można jednak wypróbować takie podejście z kilkoma pacjentami, aby się przekonać, czy jest to coś, z czego chcielibyśmy korzystać regularnie. Jeżeli planuje się wykorzystywać wideoczaty jako stały element praktyki, warto dołożyć starań, aby zrobić to dobrze. Eksperci w dziedzinie wideokonferencji zalecają, aby zwrócić uwagę na następujące czynniki:

• Tło. Wideorozmowy powinny odbywać się w miejscu, które ma odpowiednie tło. Powinno ono być jednolite i ciemne w celu minimalizacji wykorzystywania transmisji danych (szerokości pasma) na obraz tła, a także osiągnięcia jak najlepszej wyrazistości twarzy oraz przedmiotów trzymanych w ręku. Należy prosić pacjentów, aby w miarę możliwości również zadbali o podobne tło. Jeżeli rozmówca jest widoczny na jasnym tle, takim jak okno, sprawia to więcej trudności osobie na drugim końcu połączenia.
• Położenie kamery. Kamera zarówno pacjenta, jak i świadczeniodawcy powinna znajdować się na wysokości twarzy, aby jak najlepiej imitować naturalną rozmowę. Kamery znajdując się zbyt nisko stwarzają niepotrzebne cienie i wrażenie dominacji, natomiast te, które znajdują się zbyt wysoko, utrudniają wykonywanie notatek lub demonstrowanie podczas rozmowy.
• Rejestrowany obraz. Kamera powinna rejestrować obraz górnej części tułowia i głowy rozmówcy, ponieważ widać wtedy gesty osoby mówiącej. Mówiąc, należy patrzeć do kamery. Jeżeli obraz rejestrowany przez kamerę jest wyświetlany jako części obrazu na ekranie komputera, mówiący może mieć naturalną tendencję do patrzenia na samego siebie na ekranie. Mówiąc, należy starać się patrzeć do kamery w taki sam sposób, jak patrzy się w oczy rozmówcy. Kamerę należy umieścić tuż nad ekranem (monitorem wideo), aby można było również widzieć osobę, z którą się rozmawia.
• Przekaz audio. Jeżeli to możliwe, należy posługiwać się słuchawkami z monitorem. Używanie słuchawek zmniejsza szum tła, dzięki czemu lepiej słyszy się pacjenta. Daje to również pacjentom poczucie intymności i prywatności. Umieszczenie mikrofonu blisko ust zapewnia większą wyrazistość tego, co będzie słyszał pacjent, a także minimalizuje ryzyko ech i rewerberacji.

Przesyłanie danych

Należy pamiętać o tym, że podczas wirtualnych wizyt wykorzystujących wideoczaty pacjenci nie będą pokazywać dzienniczków ani innych urządzeń. Trzeba w związku z tym nabrać pewnej sprawności w posługiwaniu się różnym oprogramowaniem umożliwiającym uzyskiwanie danych od pacjenta. Konieczne może być również instruowanie pacjentów, w jaki sposób przesyłać takie informacje. Pomocne jest opracowanie pisemnych procedur, które można dawać (lub wysyłać) pacjentom, dzięki czemu będą oni wiedzieć, w jaki sposób przekazać informacje na czas przed ustaloną wirtualną wizytą.

Tabela 3. Adresy internetowe źródeł programów do pobierania danych z glukometrów

Glukometry

Oprogramowanie do pobierania danych jest zwykle darmowe i dostępne albo na stronie internetowej producenta urządzenia, albo na płycie dołączonej do urządzenia. Kable do przesyłania danych, które podłącza się do portu USB komputera, są na wyposażeniu urządzenia lub można je kupić za niewielką cenę. Niektóre z nowszych glukometrów łączą się bezpośrednio z mobilnymi urządzeniami, które mają z kolei odpowiednie aplikacje do wyświetlania tych danych. Informacje na temat źródeł oprogramowania do pobierania danych z glukometrów przedstawiono w tabeli 3.

Glukometr iBG Star firmy Sanofi synchronizuje się bezpośrednio z aplikacją iBG Star iPhone’a. Dane z tej aplikacji mogą być bezpośrednio przesyłane pocztą elektroniczną personelowi opieki zdrowotnej.

Pompy insulinowe

Pompy rejestrują wiele informacji, które można wykorzystywać do rozwiązywania problemów oraz ustalania przyczyn obserwowanej nieprawidłowej glikemii. Dane zapisywane przez pompę obejmują ilość podawanej insuliny (zarówno podstawowej, jak i w bolusach), łączną dobową dawkę insuliny, wprowadzone dane na temat stężenia glukozy we krwi i podaży węglowodanów, alarmy/alerty, a także informacje o przeprowadzonych procedurach napełnienia przewodów i zestawów infuzyjnych roztworem insuliny.

Pompy insulinowe firmy Medtronic łączą się bezprzewodowo z programem internetowym Carelink (https://carelink.minimed.com). Kiedy pacjent prześle dane do programu Carelink, mogą one być oglądane przez personel opieki zdrowotnej lub zaimportowane do profesjonalnej wersji oprogramowania. Proces przesyłania danych wymaga użycia nadajnika/odbiornika radiowego, który podłącza się bezpośrednio do portu USB dowolnego komputera. W przypadku większości pomp jest on częścią fabrycznego zestawu zawierającego pompę insulinową, a także może być zakupiony bezpośrednio od firmy Medtronic. Program Carelink może odczytywać dane nie tylko z pomp firmy Medtronic, ale również z wielu glukometrów, a także urządzeń do ciągłego pomiaru glikemii Guardian firmy Medtronic.

Pompy insulinowe firmy Animas łączą się programem internetowym Diasend (http://diasend.com). Podobnie jak program Carelink, również Diasend może integrować dane z wielu urządzeń (glukometry, urządzenia do ciągłego pomiaru glikemii Dexcom oraz pompy insulinowe firmy Animas) i pozwala na wymianę danych z członkami personelu opieki zdrowotnej.

Pompy insulinowe OmniPod i Deltec Cozmo przesyłają dane do programu Copilot firmy Abbott Pharmaceuticals (http://www.abbottdiabetescare.com/copilot-health-management-system.html). Odczytywanie danych z pomp wymaga jednak uzupełnienia programu Copilot o dodatkowe oprogramowanie, które można uzyskać od producenta pompy lub z jego strony internetowej. Pobieranie danych z pompy OmniPod wymaga użycia kabla, który łączy się z portem u góry urządzenia, natomiast pobieranie danych z pompy Deltec Cozmo wymaga zastosowania portu do transmisji danych w podczerwieni.

Pompy Accu-Chek Spirit i Combo łączą się bezprzewodowo (za pomocą portu podczerwieni) z oprogramowaniem Accu-Chek 360 oraz SmartPix (http://www.accu-chekinsulinpumps.com). Mimo że pompy dostarczają tylko informacji na temat podawania insuliny, program SmartPix może dokonywać integracji danych z innych urządzeń Accu-Chek (glukometrów i programatora Combo) w celu tworzenia bardziej wszechstronnych raportów.

Pompa Tandem t:slim łączy się z programem internetowym T:Slim Contact. W momencie pisania niniejszego artykułu to oprogramowanie zostało właśnie zaaprobowane przez amerykańską Food and Drug Administration i nie było dostępne do testów.