Przeciętna redukcja masy ciała podczas 5-miesięcznej interwencji wyniosła 11,4±4,1 kg, a 31,4% utraconej masy ciała odzyskano w ciągu 12 miesięcy obserwacji po zakończeniu interwencji. Jak stwierdzili autorzy, przeciętnie wraz ze zmniejszeniem masy ciała nastąpiła istotna poprawa wszystkich czynników ryzyka, ale następnie uległy one regresji w kierunku początkowych wartości w ciągu roku po zmniejszeniu masy ciała. Wzrost stężenia cholesterolu całkowitego, triglicerydów, glukozy, insuliny, a także insulinooporności ocenianej za pomocą modelu HOMA-IR w okresie obserwacji po interwencji był istotnie związany (p<0,05) z ponownym przyrostem masy ciała i tkanki tłuszczowej. Wśród kobiet, u których nastąpił ponowny przyrost masy ciała, skorygowane względem modelu stężenie cholesterolu całkowitego, cholesterolu LDL oraz insuliny, a także insulinooporność oceniana za pomocą modelu HOMA-IR były większe w trakcie obserwacji niż w momencie jej rozpoczęcia.

Autorzy doszli do wniosku, że u kobiet po menopauzie nawet tylko częściowy ponowny przyrost masy ciała po jej zamierzonej redukcji jest związany ze zwiększonym ryzykiem kardiometabolicznym. Z kolei utrzymanie zmniejszonej masy ciała lub jej dalsza redukcja wiążą się, zdaniem autorów, z trwałą poprawą profilu ryzyka kardiometabolicznego.

Beavers DP, Beavers KM, Lyles MF, Nicklas BJ. Cardiometabolic risk after weight loss and subsequent weight regain in overweight and obese postmenopausal women. J Gerontol A Biol Sci Med Sci. 2012. Wydanie online przed drukiem.

Stężenie substancji neurotoksycznych w organizmach kobiet w wieku rozrodczym jest duże

W badaniu, które zostało opublikowane na stronie internetowej czasopisma Environmental Research, stwierdzono, że u 55,8% kobiet w wieku 16-49 lat stężenie ołowiu, rtęci i polichlorowanych bifenyli (polychlorinated biphenyls, PCB) we krwi przekraczało medianę. Autorzy uważają, że te wyniki są jednymi z pierwszych, które opisują zawartość wielu toksycznych substancji chemicznych w organizmach kobiet w wieku rozrodczym w Stanach Zjednoczonych, a także czynniki ryzyka takiej ekspozycji.

Badacze z Brown University zebrali dane uzyskane w latach 1999-2004 od 3173 kobiet w wieku 16-49 lat, które uczestniczyły w badaniu National Health and Nutrition Examination Survey (NHANES), przeprowadzonym przez Centers for Disease Control and Prevention. To badanie zaprojektowano tak, aby uzyskać dane reprezentatywne dla ogólnokrajowej populacji 134,5 miliona kobiet w wieku rozrodczym w Stanach Zjednoczonych.

Jak napisali autorzy, godne uwagi są cztery czynniki ryzyka (p ≤0,05) związane z zawartością toksycznych substancji w organizmie. Pierwszym z nich jest wiek. Wraz z wiekiem ryzyko przekroczenia mediany przez stężenie dwóch lub więcej zanieczyszczeń we krwi zwiększało się wykładniczo. Wśród kobiet w wieku 30-39 lat ryzyko to było 12 razy większe, a w wieku 40-49 lat aż 30 razy większe niż wśród kobiet w wieku 16-19 lat.

Drugim czynnikiem ryzyka jest spożycie ryb. Każde spożycie ryb w ciągu poprzedzających 30 dni powodowało ponad 2-krotny wzrost prawdopodobieństwa stwierdzenia u kobiet większego stężenia trzech badanych substancji chemicznych we krwi.

Trzecim czynnikiem ryzyka, który także powodował wzrost ryzyka względnego, było duże spożycie alkoholu. Czwarty czynnik, karmienie piersią, wiązał się ze zmniejszeniem ryzyka względnego, ponieważ kobiety karmiące piersią przekazywały część nagromadzonych zanieczyszczeń dzieciom.

Autorzy zauważyli, że ołów, rtęć i PCB są substancjami neurotoksycznymi, które mają międzypokoleniowe konsekwencje zdrowotne ze względu na gromadzenie się w organizmach matek i ekspozycję płodów podczas ciąży. U ponad jednej piątej zbadanych kobiet w wieku rozrodczym stężenie wszystkich trzech ocenianych substancji neurotoksycznych było równe medianie lub od niej większe.

Thompson MR, Boekelheide K. Multiple environmental chemical exposures to lead, mercury and polychlorinated biphenyls among childbearing-aged women (NHANES 1999-2004): body burden and risk factors. Environ Res. 2012. Wydanie online przed drukiem.

LNG-IUS lepsza od standardowej terapii obfitych lub przedłużających się miesiączek

Przeprowadzone w Wielkiej Brytanii badanie randomizowane wykazało, że wkładka wewnątrzmaciczna z systemem uwalniającym lewonorgestrel (levonorgestrel intrauterine system, LNG-IUS) jest skuteczniejsza niż standardowa terapia w redukowaniu niepożądanego wpływu problemów menstruacyjnych na jakość życia pacjentek.

W wieloośrodkowym badaniu Effectiveness an Cost-Effectiveness of Levonorgestrel-Containing Intrauterine System in Primary Care against Standard Treatment for Menorrhagia (ELIPSE) porównującym skuteczność i opłacalność stosowania LNG-IUS w podstawowej opiece zdrowotnej ze standardową terapią obfitych lub przedłużających się krwawień miesiączkowych wzięło udział 571 kobiet w wieku 25-50 lat. Wszystkie uczestniczki zgłosiły się do lekarzy pierwszego kontaktu, skarżąc się na obfite lub przedłużające się krwawienia miesiączkowe w trakcie 3 kolejnych ostatnich cykli miesiączkowych. Zostały zakwalifikowane losowo do grupy, w której zastosowano LNG-IUS lub standardową terapię zalecaną w przypadku obfitych lub przedłużających się miesiączek (kwas traneksamowy, kwas mefenamowy, łączoną terapię estrogenowo-progestagenową lub sam progesteron).

Celem badania była analiza zgłaszanych przez pacjentki przez 2 lata ocen dotyczących obfitych lub przedłużających się krwawień miesiączkowych w wieloczynnikowej skali MMAS (Menorrhagia Multi-Attribute Scale) mierzącej wpływ zaburzeń na trudności praktyczne, życie społeczne, zdrowie psychiczne, zdrowie fizyczne, pracę i życie codzienne, a także życie rodzinne i relacje pacjentek. Zgłaszane przez pacjentki oceny, w skali MMAS od 0 (silny wpływ) do 100 (brak wpływu), były analizowane po 6, 12 i 24 miesiącach. Badanie miało 90% moc (p<0,05) wykrycia na każdym etapie różnic w pierwszorzędowym punkcie końcowym przy odchyleniu standardowym na poziomie 0,3.

Od początku badania do 6 miesiąca oceny MMSA w obu grupach się poprawiły, a średnia poprawa wyniosła 32,7 punktu w grupie pacjentek stosujących LNG-IUS i 21,4 w grupie leczonych standardowo. Trend ten był zauważalny także po 12 i 24 miesiącach, przy czym większą poprawę obserwowano w grupie pacjentek z wkładką niż wśród kobiet leczonych standardowo (średnia różnica między grupami: 13,4 punktu; 95% PU 9,9-16,9; p<0,001). W grupie LNG-IUS odnotowano znacznie większą poprawę wyników w zakresie wszystkich obszarów skali MMAS oraz w 7 z 8 obszarów służących do oceny jakości życia. Po 2 latach więcej kobiet stosujących LNG-IUS kontynuowało terapię (64 vs 38%, p<0,001). Nie odnotowano istotnych statystycznie różnic między grupami w zakresie odsetka interwencji chirurgicznych, aktywności seksualnej i poważnych działań niepożądanych.

Według autorów atutem była duża liczebność badanych grup, udział wielu ośrodków, stosunkowo niski odsetek przerwania terapii, dwuletnia ocena oraz skupienie się na obciążeniach wynikających z obfitych lub przedłużających się miesiączek.

Gupta J, Kai J, Middleton l, Pattison H, Gray R, Daniels J. for the ECLIPSE Trial Collaborative Group. Levonorgesterel intrauterine system versus medical therapy for menorrhagia. N Engl J Med. 2013;368:128-137.

Eksperci zalecają wybiórcze wykonywanie cystoskopii

Wielu autorów zalecało powszechne wykonywanie przesiewowej cystoskopii w celu wykrycia uszkodzeń układu moczowego powstałych w trakcie histerektomii, obecnie jednak część badaczy opowiada się za wybiórczym przeprowadzaniem tego badania, z uwagi na niewielkie bezwzględne ryzyko wystąpienia takich uszkodzeń.