BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Co współczesny ginekolog-położnik powinien wiedzieć o zespole Ashermana?
James K. Robinson III, MD, MS1
Nicholas D. Hazen, MD2
- Histeroskopia jako podstawowa metoda rozpoznawania zrostów wewnątrzmacicznych a inne badania stosowane w diagnostyce zespołu Ashermana
- Prezentacja różnych sposobów uwalniania zrostów stosowanych w leczeniu pierwotnym pacjentek z zespołem Ashermana
- Jak zapobiegać nawracaniu zrostów wewnątrzmacicznych? Prewencja wtórna
- Propozycja algorytmu postępowania diagnostyczno-terapeutycznego u pacjentek z zespołem Ashermana
Zespół Ashermana, czyli występowanie zrostów wewnątrzmacicznych, po raz pierwszy został opisany pod koniec XIX wieku1,2, a dokładniej wyjaśniony w dwóch seriach przypadków zaprezentowanych przez izraelskiego lekarza dr. Josepha G. Ashermana pod nazwą „urazowy brak krwawień miesięcznych” (amenorrhea traumatica)3,4. Asherman opisał całkowite zarośnięcie jamy macicy z powodu zrostów prowadzące do ustania krwawień miesiączkowych, ale obecnie termin utworzony od jego nazwiska odnosi się do wszystkich pacjentek, u których proces chorobowy wiążący się z powstawaniem tych zmian jest objawowy. Symptomy zespołu Ashermana mogą być różne i obejmują: zmniejszenie intensywności lub ustanie krwawień miesiączkowych, niepłodność, nawracające utraty ciąży oraz bolesne miesiączkowanie.
Rzeczywista częstość występowania zrostów wewnątrzmacicznych jest nieznana, ponieważ ich rozpoznanie wymaga inwazyjnych badań obrazowych, takich jak: sonografia infuzyjna, histerosalpingografia lub histeroskopia. Wykonuje się je na ogół u pacjentek, u których stwierdza się już co najmniej jeden objaw zespołu Ashermana. Prawdopodobnie u wielu kobiet ze zrostami wewnątrzmacicznymi symptomy w ogóle nie występują lub pacjentek nie niepokoją skąpe krwawienia miesiączkowe. Biorąc pod uwagę te czynniki, częstość występowania zespołu Ashermana szacuje się na mniej więcej 1,5% na podstawie przypadkowych rozpoznań histerosalpingograficznych5. Jest ona jednak znacznie większa, jeżeli uwzględni się tylko kobiety po wcześniejszym zabiegu w obrębie macicy.
Czynniki ryzyka
Uważa się, że w większości przypadków zrosty wewnątrzmaciczne są wtórne do urazowej instrumentacji macicy. Mimo że nie zawsze prowadzi ona do wytworzenia się zrostów, pewne czynniki zwiększają to ryzyko. Szczególnie narażone są kobiety pod koniec ...
Rozpoznanie
Referencyjną metodą rozpoznawania zrostów wewnątrzmacicznych jest histeroskopia. We wstępnej diagnostyce zespołu Ashermana u pacjentek często wykonuje się sonografię infuzyjną i/lub histerosalpingografię, których czułość jest duża, ale swoistość m...
