Wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C) stanowi globalny problem zdrowotny o zasięgu epidemii. Szacuje się, że na świecie zakażonych jest około 71 mln osób, a według World Health Organization (WHO) rocznie jest rejestrowanych blisko 350 000 zgonów związanych z zakażeniem przez wirus zapalenia wątroby typu C (HCV – hepatitis C virus)¹. Na podstawie aktualnych badań epidemiologicznych w Polsce szacuje się, że aktywnie zakażonych jest około 150 000 osób, co stanowi 0,4% populacji². Mimo relatywnie małego rozpowszechnienia infekcji marskość wątroby w przebiegu WZW C jest pierwszą przyczyną transplantacji tego narządu w Polsce. Zdecydowana większość chorych (średnio 80%) nie jest świadoma zakażenia, gdyż zazwyczaj przebiega ono bezobjawowo. Rozróżniamy 6 głównych genotypów HCV, spośród których w Polsce zdecydowanie najczęstsze to: genotyp 1 (80%), głównie podtyp 1b, następnie genotyp 3 (13%) i genotyp 4 (5%)³. Przełom w farmakoterapii, jaki dokonał się w ciągu ostatniej dekady, umożliwił trwałą eradykację wirusa HCV u niemal wszystkich zakażonych⁴. Tym samym choroba przewlekle postępująca, prowadząca do marskości wątroby, jaką w dobie leczenia interferonem było przewlekłe zapalenie wątroby C, stała się całkowicie wyleczalna za pomocą nowych leków bezpośrednio działających na wirusa (DAAs – direct-acting antivirals).

Drogi zakażenia HCV

Do zakażenia HCV najczęściej dochodzi drogą krwiopochodną w wyniku procedur medycznych i niemedycznych (takich jak: zabiegi kosmetyczne, tatuaże, piercing) związanych z przerwaniem ciągłości skóry. W grupie ryzyka są szczególnie biorcy krwi przed 1992 rokiem, chorzy wielokrotnie hospitalizowani, osoby z wywiadem stosowania dożylnych narkotyków czy przebywający obecnie lub w przeszłości w zakładach penitencjarnych. Wymienione czynniki ryzyka zakażenia pokrywają się z rekomendacjami Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji (AOTMiT) dotyczącymi badań przesiewowych w kierunku WZW C (tab. 1). Możliwe jest również przeniesienie zakażenia na drodze wertykalnej oraz podczas podejmowania ryzykownych praktyk seksualnych, do których zalicza się: seks analny, stosunek w czasie krwawienia miesiączkowego czy bezpośrednio po usunięciu wkładki domacicznej⁵. Większe prawdopodobieństwo zakażenia HCV notuje się wśród mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM – men who have sex with men) w przypadku koinfekcji ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV – human immunodeficiency virus)⁶. Natomiast prawdopodobieństwo przeniesienia zakażenia w heteroseksualnych związkach monogamicznych, w których jeden z partnerów jest chory na WZW C, jest bliskie zeru⁷.