Temat numeru
Leczenie wypadania narządów rodnych i wysiłkowego nietrzymania moczu za pomocą pessarów
Nicholas F. Rockefeller, MD
Cara S. Ninivaggio, MD, FACOG
- Pessaroterapia – skuteczna niezabiegowa alternatywa leczenia chorób przepony miednicy
- Omówienie wad i zalet stosowania pessarów w leczeniu dolegliwości uroginekologicznych u kobiet, ze szczególnym uwzględnieniem rodzajów pessarów, wskazań do ich użycia, korzyści ze stosowania, jakości życia i satysfakcji pacjentek oraz potencjalnych powikłań
- Czynność seksualna pacjentek używających pessarów – ważny, choć niezgłębiony aspekt terapii POP i SUI
Pessary są stosowane w leczeniu wypadania narządów miednicy (POP – pelvic organ prolapse) od tysięcy lat. Według źródeł pierwszych pessarów dopochwowych z lnu lub wełny nasączonych różnymi roztworami używano już w 1550 roku p.n.e.1. Z czasem do ich konstruowania zaczęto wykorzystywać korek i mosiądz, a wraz z rozwojem technologii materiały te zostały zastąpione przez gumę2. Obecnie pessary wykonuje się często z niereaktywnego silikonu medycznego, gumy, lateksu lub kombinacji tych materiałów. Przyrządy te są produkowane w różnych kształtach i rozmiarach, co umożliwia ich dostosowanie do anatomii pacjentki. Mogą one być zarówno trwałym rozwiązaniem problemów kobiet, które nie chcą być operowane lub nie mogą być kandydatkami do zabiegu z innych przyczyn medycznych, jak i czasowym rozwiązaniem u pacjentek, które chcą ukończyć rozród lub w przypadku których zmierza się do opóźnienia leczenia chirurgicznego.
Wskazania i przeciwwskazania
Próbę dopasowania pessara można podjąć u większości kobiet z POP, wysiłkowym nietrzymaniem moczu (SUI – stress urinary incontinence) lub w przypadku występowania obu tych stanów. Mimo że nie ma zbyt wielu bezpośrednich przeciwwskazań do zastosowania tej metody, to występują pewne względne przeciwwskazania. Przykładowo pessara nie należy zakładać u pacjentek z cechami aktywnego zakażenia miednicy lub pochwy, nasilonymi owrzodzeniami czy uczuleniem na silikon, lateks bądź gumę. Nie zaleca się również tej metody bądź przynajmniej wskazana jest ostrożność w stosowaniu pessarów u kobiet, które nie przestrzegają zaleceń terapeutycznych lub z dużym prawdopodobieństwem nie będą zgłaszać się na wizyty kontrolne, ponieważ może to prowadzić do długoterminowych powikłań zbyt długiego pozostawienia pessara w pochwie, takich jak: zakażenie, nasilone owrzodzenia lub nawet przetoka3.
Dopasowanie pessara
Do dopasowywania pessara wykorzystuje się zestaw (dostępny niezależnie od pessarów wydawanych później pacjentkom) składający się z różnego typu pessarów w kilku rozmiarach. Próbne pessary są wykonane z silikonu, można je sterylizować w autoklawie i wielokrotnie używać u różnych pacjentek. Dostępne są dwa typy pessarów: podtrzymujące i wypełniające przestrzeń.
