W 2010 roku grupa ekspertów International Endometrial Tumor Analysis (IETA) opracowała i przedstawiła stanowisko dotyczące przeprowadzania badania ultrasonograficznego (USG), a także opisu zmian w jamie macicy i w obrębie błony śluzowej macicy oraz stosowanej w tym celu terminologii¹. Zgodnie z przyjętymi kryteriami pomiaru szerokości endometrium należy dokonywać w najgrubszym jego miejscu, czyli w osi podłużnej macicy, od granicy endometrium–miometrium po jednej stronie do granicy endometrium–miometrium po stronie przeciwnej. Konieczna jest ocena całej jamy macicy: od szyjki macicy do dna i od rogu do rogu. Niepełne jej uwidocznienie, a także stwierdzenie pogrubienia endometrium lub wykrycie zmian ogniskowych są uznawane za obraz nieprawidłowy, który wymaga dalszej diagnostyki.

U kobiet w wieku rozrodczym echogeniczność i grubość endometrium zależą od fazy cyklu miesiączkowego. Pod koniec miesiączki endometrium jest cienkie i jego grubość nie przekracza 5 mm. Podczas fazy folikularnej dochodzi do jego rozrostu pod wpływem zwiększającego się stężenia estrogenów, obraz endometrium staje się trójwarstwowy, co najwyraźniej jest widoczne w fazie owulacyjnej. W fazie lutealnej dochodzi do zatarcia trójwarstwowego obrazu endometrium, a linia środkowa staje się mniej wyraźna. Błona śluzowa macicy osiąga maksymalną grubość 10-14 mm po mniej więcej 5 dniach od owulacji, a w obrazie ultrasonograficznym można zwykle dostrzec regularne granice połączenia endometrium–miometrium.

Po menopauzie prawidłowa, podwójna grubość endometrium nie przekracza 4 mm, jest regularna i widoczna wyraźnie w całej jamie macicy. Nie ma jednak powszechnie uznanych kryteriów maksymalnej grubości endometrium u kobiet stosujących terapię hormona...

Poprawę obrazowania błony śluzowej macicy możemy niejednokrotnie uzyskać po podaniu negatywnego kontrastu do jamy macicy. Sonohisterografia kontrastowa znalazła szczególne zastosowanie w wykrywaniu zmian chorobowych endometrium i zmian wewnątrz ja...