BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Nowatorskie narzędzia do leczenia wypadania narządów miednicy
Vincent Lucente, MD, MBA
Jennifer Tymon, MD
Rafael Marquez, MD
- Zaburzenia statyki narządów miednicy mniejszej u kobiet – epidemiologia, możliwości postępowania, powikłania
- Przyszłość chirurgicznego leczenia wypadania narządów miednicy u kobiet: mniejsza inwazyjność zabiegów, redukcja zdarzeń niepożądanych i skrócenie czasu trwania operacji oraz rekonwalescencji pacjentek
- Omówienie innowacyjnych rozwiązań wykorzystywanych w przezpochwowej przezskórnej histeropeksji
W ciągu ostatnich kilku lat coraz większą wagę przywiązuje się do bezpieczeństwa pacjenta. Szpitale zatrudniają specjalistów w tej dziedzinie i organizują komitety ds. bezpieczeństwa pacjentów. W 2007 roku zaczęto nawet wydawać czasopismo o otwartym dostępie zatytułowane „Patient Safety in Surgery”, które w 2022 roku osiągnęło współczynnik impact factor wynoszący 3,7, co dobitnie podkreśla misję podejmowaną przez społeczność kliniczną, by promować bezpieczeństwo pacjentów1.
Zmiana ta jest obecnie wiodącym czynnikiem w rozwoju chirurgicznych metod leczenia wypadania narządów miednicy (POP – pelvic organ prolapse), które wciąż są udoskonalane, stają się coraz mniej inwazyjne i powodują mniej powikłań, a jednocześnie umożliwiają szybszy powrót pacjentek do zdrowia oraz codziennych zajęć. Podobne zmiany zaszły już w przypadku leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu. Dzisiejsi absolwenci medycyny i rezydenci nieczęsto mają okazję obserwować operację sposobem Burcha, ponieważ jest wykonywana bardzo rzadko. Jednak przed 1998 rokiem i pojawieniem się taśm podcewkowych była ona leczeniem pierwszego rzutu w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu. W 2002 roku Karen Ward i Paul Hilton ustalili, że taśma podcewkowa załonowa jest lepszą metodą leczenia od zabiegu sposobem Burcha nie tyle z uwagi na jej większą skuteczność, co raczej ze względu na mniejszą liczbę powikłań, szybszy powrót chorych do normalnej aktywności i niższe koszty procedury2. Obecnie jesteśmy świadkami podobnej ewolucji w kwestii innowacji chirurgicznych w zakresie leczenia POP. Niestety od czasu wprowadzenia siatki przezpochwowej nie opracowano istotnie nowatorskich terapii w leczeniu chirurgicznym POP. Stworzono jednak kilka nowych produktów mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa pacjentek poprzez ograniczenie zdarzeń niepożądanych oraz poprawę wydajności działań chirurgicznych prowadzonych na sali operacyjnej.
W niniejszym artykule dokonano przeglądu 3 innowacyjnych rozwiązań w chirurgicznym leczeniu POP, które pozwalają na ograniczenie występowania zdarzeń niepożądanych powszechnie związanych z tradycyjną chirurgią rekonstrukcyjną miednicy.
