Nabłonkowy rak jajnika (EOC – epithelial ovarian cancer) jest nowotworem ginekologicznym obarczonym największą śmiertelnością. W Polsce według Krajowego Rejestru Nowotworów (KRN) w 2022 roku zachorowało na niego 3559 kobiet, a 2550 zmarło z jego powodu¹. Diagnoza jest zwykle stawiana w zaawansowanych stadiach, a operacja cytoredukcyjna i chemioterapia I rzutu na bazie platyny są standardem opieki od dziesięcioleci. U większości pacjentek dochodzi jednak do nawrotu choroby w ciągu 3 lat przy braku wiarygodnych biomarkerów umożliwiających wykrycie nawrotu choroby w odpowiednim czasie^2,3. Dwa kluczowe badania – GOG-0218 i ICON7 – potwierdziły w 2011 roku korzyści płynące z kontynuacji leczenia podtrzymującego bewacyzumabem, humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko czynnikowi wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF – vascular endothelial growth factor), co doprowadziło do jego zatwierdzenia w Stanach Zjednoczonych, Unii Europejskiej i innych krajach na całym świecie do leczenia pacjentek z EOC w III lub IV stadium według klasyfikacji International Federation of Gynecology and Obstetrics (FIGO) po operacji cytoredukcyjnej⁴.

Niestabilność genomu jest cechą charakterystyczną EOC. W 50% przypadków raka surowiczego o wysokim stopniu złośliwości (najczęstszego podtypu histologicznego) występuje niedobór rekombinacji homologicznej (HRD – homologous recombination deficiency) spowodowany różnymi mechanizmami. Mutacje w genach BRCA1/2 (14,5% mutacji germinalnych i 7% mutacji somatycznych) są najbardziej rozpowszechnione⁵. Na podstawie molekularnych mechanizmów działania, które są ukierunkowane na kluczowe szlaki naprawy DNA w komórkach nowotworowych, pojawiła się nowa opcja terapeutyczna w leczeniu EOC w postaci inhibitorów polimerazy poli(ADP-rybozy) (PARP), szczególnie w przypadku guzów wykazujących HRD. Do tej pory amerykańska Food and Drug Administration (FDA) i European Medicines Agency (EMA) zatwierdziły do leczenia EOC trzy inhibitory PARP: olaparyb, niraparyb i rukaparyb.