Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy!

Uważam, że bardzo ważną częścią każdego dobrego czasopisma są artykuły poruszające praktyczne aspekty „życia medycznego”, czyli pokazujące to, z czym spotykamy się na co dzień i co sprawia nam bardzo często duże trudności. Dlatego staram się omawiać podstawy elektrokardiografii – są to wtedy artykuły poglądowe, zawierające teorię i kryteria rozpoznawania zaburzeń przewodzenia lub zaburzeń rytmu serca – jednak co najmniej połowa naszych spotkań opiera się na tzw. przypadkach z ostatnich tygodni, a nawet dni, przypadkach, które wydają mi się ciekawe, ważne, wskazujące również, że patrząc na jakiś zapis EKG, bez dodatkowych informacji jesteśmy trochę bezradni i nie potrafimy jednoznacznie odnieść się do tego, co widzimy. Tym razem będzie trochę o aberracji przewodzenia, a także przypomnimy sobie pojęcie tachykardiomiopatii.

Zacznijmy od tego drugiego. Tachykardiomiopatia (TIC – tachycardia-induced cardiomyopathy) jest najczęściej ciężkim zaburzeniem funkcji serca – połączonym ze zmianą geometrii jam serca – które wywołane jest przez jego szybki rytm. Nie jest to zjawisko rzadkie, uważa się, że nawet u 25-50% chorych z migotaniem przedsionków i niewydolnością serca tachyarytmia w przebiegu migotania przedsionków jest istotną przyczyną objawów występujących u pacjentów.

Pamiętajmy jednak, że przyczyną TIC mogą być również inne zaburzenia rytmu serca, zarówno nadkomorowe, jak i komorowe, jeśli występują bardzo licznie, np. jako pobudzenia pojedyncze, gromadne czy też jako częstoskurcze, również częstoskurcze ustawiczne. Uważa się, że arytmia stanowiąca >20% zapisu w badaniu holterowskim może prowadzić do wystąpienia tachykardiomiopatii. Jest ona formą nabytej kardiomiopatii rozstrzeniowej, którą można rozpoznać, stwierdzając rozstrzeń i/lub dysfunkcję skurczową lewej komory, po wykluczeniu innych przyczyn: choroby wieńcowej, nadciśnienia tętniczego, wad zastawkowych wrodzonych i nabytych. Niestety potwierdzenie tego rozpoznania wielokrotnie następuje dopiero po stwierdzeniu istotnej poprawy lub nawet powrotu do normy upośledzonej funkcji lewej komory po zastosowaniu leczenia przeciwarytmicznego, wykonaniu ablacji lub – w przypadku migotania przedsionków – po uzyskaniu zwolnienia częstotliwości rytmu komór.