Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy!

Czwarta część naszego cyklu była poświęcona problemowi, który został opisany jako punkt 7, czyli:

7. Patrzę na zapis EKG i widzę, że zespoły QRS są „szerokie”

Przedstawiłem, a właściwie zacytowałem kryteria niezbędne do rozpoznania poszczególnych zaburzeń przewodzenia śródkomorowego. Chciałbym jednak przypomnieć, ponieważ uważam to za bardzo ważne, że zaburzenie przewodzenia w obrębie prawej lub lewej odnogi może oczywiście stanowić chorobę per se, najczęściej jednak występuje u osób, u których stwierdzamy inne schorzenia serca lub zażywających leki mogące wpływać na przewodzenie. Zawsze o tym pamiętajmy, ponieważ obraz, jaki widzimy w zapisie EKG, może nieznacznie odbiegać od tego „idealnego” wzorca. Dlatego jeszcze raz, do znudzenia, przypomnienie obowiązujących powszechnie (zaraz będzie mowa, skąd to słowo) kryteriów. Pamiętajmy – wszystkie muszą być spełnione.

Kryteria rozpoznania bloku prawej odnogi pęczka Hisa (RBBB – right bundle branch block) (wszystkie muszą być spełnione):

• obecność zespołów QRS o czasie trwania ≥120 ms
• załamek S szerszy od załamka R i/lub o czasie trwania >40 ms w odprowadzeniach I oraz V6
• ujemno-dodatnie załamki T – zmiany obecne w odprowadzeniach V1 i V2 oraz ewentualnie V3, obecność zespołów QRS o typie morfologii rsr’, rsR’, rSR’ (r’ lub R’ o dłuższym czasie trwania niż r) lub obecność szerokiego, często zazębionego załamka R w odprowadzeniach V1 i/lub V2
• czas do szczytu załamka R w odprowadzeniu V1 >50 ms
• obecność wtórnych zmian ST-T: skośne w dół obniżenie odcinka ST i ujemne lub ujemno-dodatnie załamki T – zmiany obecne w odprowadzeniach V1 i V2 oraz ewentualnie V3.