Pień lewej tętnicy wieńcowej (LM – left main coronary artery) jest krótkim (ok. 1 cm), ale bardzo ważnym segmentem tętnic wieńcowych – ze względu na lokalizację i zakres unaczynienia. W swoim przebiegu oddaje jedną drobną gałązkę do ściany aorty i drugą do lewego uszka, po czym dzieli się na gałęzie końcowe mniej więcej tej samej grubości: gałąź okalającą (Cx – circumflex) oraz gałąź przednią zstępującą (LAD – left anterior descending). Od LAD odchodzą drobniejsze, ale nie mniej ważne odgałęzienia, takie jak gałęzie diagonalne (DIA) oraz gałęzie przegrodowe (S). LAD odpowiada za unaczynienie przedniej ściany lewej komory, przednich 2/3 przegrody międzykomorowej oraz przylegającej do niej przedniej części ściany prawej komory i częściowo mięśnia brodawkowatego przedniego PK. Zaopatruje również układ przewodzący serca, wiązki przednią i środkową lewej odnogi pęczka Hisa oraz prawą odnogę¹.

Obecność zmian w LM wiąże się ze znacznie gorszym rokowaniem, biorąc pod uwagę zarówno długość życia, jak i wystąpienie ponownych incydentów wieńcowych. Niestety, charakter i nasilenie dolegliwości stenokardialnych nie pozwalają na identyfikację zmian w LM tylko na podstawie wywiadu chorobowego^2,3. Nie ma również objawów charakterystycznych dla zmian w obrębie LAD. Zwężenia lub zamknięcie LM i LAD mogą się objawiać bólem w klatce piersiowej w trakcie wysiłku oraz w spoczynku, pogorszeniem tolerancji wysiłku, zaburzeniami rytmu serca, zaburzeniami przewodnictwa przedsionkowo-komorowego i śródkomorowego, a także zawałem serca z zatrzymaniem krążenia i zgonem włącznie⁴.

Diagnostyka zmian w obrębie LM oraz wybór metody leczenia różnią się od tych stosowanych w przypadku pozostałych tętnic wieńcowych. Za zmianę istotną w LM uważa się zwężenie powyżej 50% uwidocznione w badaniu koronarograficznym. Rozszerzenie diagn...