Zakres metod chirurgicznego leczenia wady aortalnej jest najszerszy spośród wszystkich operacji w dziedzinie kardiochirurgii, począwszy od komisurotomii balonowej lub chirurgicznej, przez liczne metody chirurgicznej plastyki niedomykalnej zastawki, kończąc na najczęściej wykonywanej operacji wszczepienia protezy zastawki aortalnej. Istnieje kilkanaście metod wszczepiania zastawek, których jest z kolei kilkadziesiąt modeli.

Wszystkie obecnie stosowane modele protez zastawkowych i techniki ich wszczepienia koncentrują się na osiągnięciu niskiej śmiertelności oraz małej liczby powikłań okołoproceduralnych i późnych, a także na uzyskaniu dużego pola otwarcia zastawki i dużej trwałości. Co oczywiste, im bardziej proteza jest zbliżona do naturalnej zastawki aortalnej, tym łatwiej spełni wszystkie założone kryteria¹.

Żadna z komercyjnie dostępnych zastawek nie spełnia w całości wszystkich oczekiwań. Zastawki biologiczne mają zasadniczą wadę polegającą na degeneracji płatków, co ogranicza ich zastosowanie u młodych osób. Z kolei zastawki mechaniczne, o nieograniczonej trwałości, stwarzają problemy związane z koniecznością nieprzerwanej antykoagulacji przez całe życie.

Metody powiększania płatków i uzupełniania ubytków w płatkach zastawek mitralnej, trójdzielnej i aortalnej za pomocą łaty z własnego osierdzia są od lat szeroko stosowane w kardiochirurgii podczas operacji rekonstrukcji zastawek.

Procedura Ozakiego

Profesor Shigeyuki Ozaki, japoński kardiochirurg, opracował procedurę wytworzenia całej zastawki aortalnej, a dokładniej pojedynczych płatków zastawki, z własnego osierdzia pacjenta. Zgodnie z definicją zastawka ta zalicza się zatem do autograftów...