Szanowni Państwo, Drodzy Czytelnicy!

Zalety przedłużonych rejestracji elektrokardiogramu (EKG) opisywane były już wielokrotnie. Zdecydowana większość prezentowanych przeze mnie przykładów pochodzi z rejestracji holterowskich. Stosowane aktualnie rejestratory pozwalają na prowadzenie ciągłego zapisu nie tylko przez 24 godziny (chociaż taki czas badania jest najbardziej popularny), lecz także na jego wydłużenie do 7, a nawet 14 dni. Możemy stosować zarówno monitorowanie oparte na zapisie 3-kanałowym, jak i prowadzić rejestrację 12-odprowadzeniową.

Dla przypomnienia – metoda została opracowana przez Normana Holtera, a prototyp urządzenia ważył blisko 40 kg (!) i był noszony w formie plecaka. Po udoskonaleniu oraz istotnym zmniejszeniu było to pierwsze urządzenie przenośne umożliwiające pacjentowi prowadzenie normalnej aktywności w czasie diagnostyki rytmu serca (HR – heart rate). Metodę opatentowano w 1965 r., a Norman Holter rozpoczął produkcję wraz z Bruce’em Del Marem. Szczegółowe wskazania do wykonania tego badania są dobrze znane, zostały dokładnie opisane w zaleceniach przygotowanych przez Asocjację Elektrokardiologii Nieinwazyjnej i Telemedycyny Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (w okresie przygotowywania dokumentu jeszcze Sekcję)¹, były również cytowane na łamach „Kardiologii po Dyplomie”². Zlecamy wykonanie badania holterowskiego, zwracając uwagę na wywiad i obecność substratu dla ewentualnego pojawiania się zaburzeń rytmu serca.

Wywiad:

• chorzy z niewyjaśnionym omdleniem, stanem przedomdleniowym, zawrotami głowy o niejasnej etiologii, gdy istnieją dane kliniczne lub elektrokardiograficzne sugerujące możliwość występowania tachy- lub bradyarytmii jako przyczyny objawów (klasa I)
• chorzy z niewyjaśnionymi nawracającymi kołataniami serca (klasa I)
• chorzy z udarem niedokrwiennym o niejasnej etiologii i podejrzeniem napadowego trzepotania lub migotania przedsionków (klasa IIa).

Substrat:

• chorzy z kardiomiopatią przerostową rozpoznaną de novo (klasa I)
• chorzy z kardiomiopatią niedokrwienną i z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF – left ventricular ejection fraction) <35% (klasa IIa)
• chorzy z wrodzonymi wadami serca, zwłaszcza z tetralogią Fallota i przełożeniem wielkich pni tętniczych oraz z zespołem Marfana (klasa IIa)
• chorzy z genetycznie uwarunkowanymi kanałopatiami (klasa IIa).