Tachyarytmie nadkomorowe to zróżnicowana grupa zaburzeń rytmu serca, których leczeniem zajmują się lekarze różnych specjalizacji, w tym lekarze podstawowej opieki zdrowotnej. Jednoznaczne zróżnicowanie niektórych jednostek chorobowych wymaga inwazyjnego badania elektrofizjologicznego (EPS – electrophysiology study), dlatego konsultacja lekarza elektrofizjologa może okazać się konieczna już na poziomie stawiania właściwej diagnozy. Ponadto okazuje się ona niezbędna w każdym przypadku, gdy rozważana jest strategia leczenia inwazyjnego metodą ablacji przezcewnikowej (TA – transcatheter ablation). W artykule opisujemy najczęstsze sytuacje kliniczne związane z tachyarytmiami nadkomorowymi, w których lekarz prowadzący powinien włączyć do opieki nad pacjentem lekarza elektrofizjologa.

Tachyarytmie nadkomorowe – definicja i podział

Arytmie nadkomorowe to szeroka kategoria, w obrębie której wyróżnia się:

• dodatkowe pobudzenia przedsionkowe (PAC – premature atrial contractions)
• migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation)
• częstoskurcze nadkomorowe (SVT – supraventricular tachycardia).

PAC są zwykle łagodną arytmią, która może być objawowa i w pewnych warunkach wiąże się z większym ryzykiem indukcji SVT oraz powstania AF. PAC rzadko stanowią problem na tyle istotny klinicznie, aby wymagał konsultacji elektrofizjologa lub leczenia inwazyjnego. W dalszej części tekstu skupimy się raczej na problemie AF i SVT.

AF to tachyarytmia nadkomorowa z nieskoordynowaną aktywacją elektryczną przedsionków i w konsekwencji nieskutecznym skurczem przedsionków¹. Z kolei w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) SVT zdefiniowano jako zaburzenie rytmu serca przebiegające z częstością akcji serca powyżej 100/min, którego mechanizm obejmuje pęczek Hisa, wyższe piętra układu bodźcoprzewodzącego lub tkankę przedsionków serca². W myśl tak sformułowanej definicji do SVT zaliczymy: różne rodzaje częstoskurczu przedsionkowego, częstoskurcze o mechanizmie fali nawrotnej, a także inne, rzadziej występujące zaburzenia rytmu (tab. 1).

Migotanie przedsionków

Epidemiologia, patofizjologia i następstwa choroby

AF jest najczęstszą utrwaloną arytmią występującą w populacji. Według aktualnych szacunków dla osoby w wieku 55 lat, pochodzenia europejskiego ryzyko zachorowania na AF w ciągu całego życia wynosi ok. 37% (95% CI 34,3-39,6%)3. Arytmia ta jest przy...