Ryzyko defibrylacji podczas uciskania klatki piersiowej

Europejskie wytyczne resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) w celu poprawy rokowania chorych z nagłym zatrzymaniem krążenia (NZK) zalecają minimalizację czasu bez uciśnięć klatki piersiowej. Kluczowe znaczenie w rokowaniu chorych odgrywa zarówno czas od wystąpienia NZK do defibrylacji, jak i długość przerw w uciskaniu klatki piersiowej. Standardowo, bezpośrednio przed defibrylacją ratownik powinien szybko upewnić się, czy nikt nie dotyka chorego, ponieważ szacuje się, że nawet energia o wartości >1 J może wywołać migotanie komór. Lemkin i wsp. przeprowadzili opublikowane w Resuscitation badanie oceniające bezpieczeństwo defibrylacji bez przerywania uciskania klatki piersiowej (hands-on defibrillation, HOD).

Badanie przeprowadzono na zwłokach 6 dorosłych w krótkim czasie od zgonu. Protokół badania został zatwierdzony przez Komisję Etyczną University of Maryland School of Medicine. W licznych punktach pomiarowych na klatce piersiowej i kończynach ciał (odpowiadających możliwym miejscom kontaktu ratownika z chorym) przyłączono elektrody pomiarowe. Następnie na zwłokach przeprowadzano zgodnie z obowiązującym standardami defibrylację 360 J defibrylatorem Lifepack 20 (Physio-Control). Narażenie ratownika w zależności od punktu kontaktu z ciałem ratowanego zostało oszacowane na 200 do 827 V. Adekwatnie zmierzona dawka energii otrzymana przez ratownika (rescuer-received dose, RRD) wynosiła od 1 do 8 J.

Defibrylacja podczas uciskania klatki piersiowej naraża ratownika na otrzymanie dawki energii do 8 J. W celu poprawy rokowania chorych z NZK należy minimalizować czas bez uciskania klatki piersiowej, zachowując jednak kilkusekundową przerwę w uciskaniu w celu przeprowadzenia bezpiecznej defibrylacji.

Resuscitation 2014; 85(10): 1330-1336

Wpływ spironolaktonu na krótkoterminowe rokowanie chorych z ostrą niewydolnością serca

Ryzyko zgonu lub ponownej hospitalizacji u pacjentów z ostrą niewydolnością serca sięga 30% w ciągu 90 dni od ostrego epizodu. Autorzy wieloośrodkowego prospektywnego randomizowanego badania o akronimie COACH (Co-ordinating Study Evaluating Outcomes of Advising and Counseling in Heart Failure) przedstawili wyniki podbadania, w ramach którego oceniano wpływ terapii spironolaktonem na ryzyko zgonu i ponownej hospitalizacji. Drugorzędowym celem podbadania była ocena związku między leczeniem spironolaktonem a zdarzeniami w kontekście analizy biomarkerów. Wśród biomarkerów oceniano N-końcowy fragmentu propeptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP), galektynę 3 (Gal-3) oraz ST-2, których stężenie oceniano przy przyjęciu, po ustabilizowaniu stanu chorego oraz przed wypisem.