Komentarz

W systemie opieki senioralnej brakuje ciągłości. Pacjent, który jest wypisywany ze szpitala, często zdany jest sam na siebie. Proponowane przez Ministerstwo Zdrowia dzienne domy opieki medycznej (DDOM), finansowane w ramach unijnego programu „PO WER”, mogą tę dziurę częściowo załatać. Częściowo, ponieważ nie jest to rozwiązanie dla wszystkich pacjentów geriatrycznych, a dla określonej grupy (po 65. r.ż., hospitalizowanych w ciągu ostatnich 12 miesięcy i w stanie średnio ciężkim według poziomu samodzielności w skali Barthel – przyp. red.). Założenia projektu są dobre. Jest dość szeroki koszyk świadczeń – od opieki i doradztwa, poprzez rehabilitację, terapię zajęciową, aż po działania edukacyjne, w tym przygotowujące rodzinę i opiekunów do kontynuacji opieki. Wymagany jest też dość rozbudowany zespół terapeutyczny (rehabilitant, geriatra, pielęgniarki, fizjoterapeuci, terapeuta zajęciowy czy psycholog). Wszystko zależy jednak od tego, na ile te założenia będą realizowane w praktyce. Moim zdaniem DDOM należy profilować głównie w kierunku rehabilitacji, szczególnie kinezyterapii, która jest najlepszym lekiem dla seniorów. Tak pojęta deinstytucjonalizacja opieki nad osobami starszymi miałaby sens. Ważne też jest, by personel był przeszkolony pod kątem geriatrycznym. Program DDOM z jednej strony takie przeszkolenie zaleca, z drugiej do niego nie obliguje.

Musimy mieć świadomość, że pacjent geriatryczny jest pacjentem bardzo trudnym, o ile nie najtrudniejszym. Dotyczy to głównie tych powyżej 80. r.ż. – jest to populacja wielochorobowa, często niemobilna, z zespołami polekowymi. Późna starość to zupełnie inny kosmos. Pamiętajmy przy tym, że ludzie starsi są nierzadko bardzo honorowi – zdecydowanie łatwiej jest ich rehabilitować, niż się nimi opiekować.