Lekarze chętnie wrzucają w koszty działalności wydatki np. na telefony komórkowe. Załóżmy więc, że lekarz kupił na raty telefon, który będzie spłacał przez dwa kolejne lata. Sposób rozliczenia tego zakupu zależy od jego wartości początkowej, czyli tego, ile telefon kosztował.

Jeśli nie jest to więcej niż 3,5 tys. zł, koszt zakupu urządzenia lekarz może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. W tym przypadku nie ma znaczenia, że płatność została przez sprzedawcę rozłożona na raty. Koszt każdej raty jest bowiem każdorazowo wrzucany bezpośrednio w koszty.

Jeśli jednak wartość początkowa telefonu przekracza 3,5 tys. zł, a lekarz zamierza go wykorzystywać na potrzeby prowadzonej działalności ponad rok, urządzenie spełnia warunki do uznania go za środek trwały. W takim przypadku nie można go zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, ale trzeba wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Można go też amortyzować metodą liniową według stawki 20-proc. Jest też możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej z 20 do 40 proc. Pozwala na to art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na jego podstawie podatnicy mogą podwyższać stawki amortyzacyjne maszyn i urządzeń, które poddawane są szybkiemu postępowi technicznemu, a telefony komórkowe niewątpliwie do nich należą.

Telefon komórkowy może być też amortyzowany metodą degresywną. Wtedy w pierwszym podatkowym roku jego używania lekarz może zastosować stawkę amortyzacji podwyższoną do maksymalnie 40 proc., a w następnych latach odpisów będzie dokonywał od jego wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat jego używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej z zastosowaniem metody liniowej, lekarz będzie zobowiązany stosować metodę liniową.