Leczenie chirurgiczne a metoda embolizacji wad naczyniowych

Od przełomu lat 70. i 80. zaczęto się zastanawiać, czy dostęp do naczyń mózgowych wymaga otwarcia czaszki i odpreparowywania płatów mózgowia, żeby odsłonić naczynia. Czy można naturalną drogą dotrzeć do naczynia krwionośnego, najczęściej tętniczego, wykorzystując jego światło. Początkowo do nitki przyczepiano skrawek mięśnia, który przepływ krwi prowadził do połączeń tętniczo-żylnych, w których jest wysoka różnica ciśnień, i dopiero tam był odczepiany. Jednak wizualizacja przemieszczania się tych struktur była prymitywna i niedoskonała. Wraz z rozwojem zabiegów naczyń obwodowych i sercowych zaczęto coraz częściej leczyć techniką wewnątrznaczyniową. Dotychczas robili to głównie radiolodzy. Mieli doświadczenie w przeprowadzaniu zabiegów naczyniowych poza mózgowiem i ośrodkowym układem nerwowym, w związku z czym zaczęli się zajmować leczeniem wad naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego, uzyskując miano neuroradiologów interwencyjnych.

Technika polegająca na embolizacji naczyń, czyli zamknięciu ich światła, ma coraz więcej wskazań, co wynika z rozwoju technologicznego i jakości obrazowania. Część neurochirurgów leczy operacyjnie, a część wewnątrznaczyniowo, bo uważa, że ta druga technika daje więcej korzyści, jeśli chodzi o dostęp do tych patologii. Możemy cały czas widzieć leczone wadliwe naczynia, przez które przepływa krew. Mamy podgląd skopii radiologicznej tego, co się dzieje w leczonym miejscu na całym obszarze unaczynienia.

Nie można powiedzieć, że techniki w jakiś sposób się zwalczają, raczej uzupełniają. Ale rewolucja technologiczna spowodowała, że obecnie 80-90 proc. patologii naczyniowych zarówno u dzieci, jak i u dorosłych jest leczone metodą wewnątrznaczyniową.