Różne rodzaje zajęć jeździeckich związane są z różnorodnymi urazami lub przeciążeniami narządu ruchu. Największe ryzyko poważnych obrażeń (najczęściej z powodu braku kasku ochronnego) występuje w stępie – jeździe dla przyjemności i rekreacji, głównie na drogach publicznych.

Podczas trekkingu, który odbywa się w trudnych warunkach na długich dystansach, jeździec jest na nieznanym wierzchowcu. Powikłania medyczne wynikają wtedy z niepełnej sprawności fizycznej i braku przygotowania motorycznego jeźdźców narażonych na trudne warunki terenowe.

Natomiast podczas zawodów konnych dochodzi do niewielkiej liczby poważnych obrażeń ze względu na wiek i doświadczenie zarówno jeźdźców, jak i koni.

Biomechanika

Urazy wynikają z wielu czynników, a wśród nich za szczególnie ważne uznajemy:

• masę konia – do 500 kg,
• prędkość poruszania się – do 65 km/h,
• wysokość, na której znajduje się głowa jeźdźca – ok. 4 m.

Siła kopnięcia podkutego stalową podkową konia przekracza 10 kN (1000 kG). Gdy 15 cm² zetknie się z ciałem, może wytworzyć siłę 10 mPa, wystarczającą do złamania czaszki, żeber, kręgów i kości długich. Jeździec znajduje się w równowadze chwiejnej nad środkiem ciężkości konia. Gdy koń gwałtownie zwalnia, energia całego układu jest przekazywana jeźdźcowi. Siła nadawana jeźdźcowi podczas upadku może przekraczać 300 G, co jest znacznie powyżej siły niezbędnej do spowodowania złamania kręgosłupa z przemieszczeniem lub bez przemieszczenia.

Jeździec może zostać pociągnięty przez konia, jeśli kończyna górna lub dolna zaplączą się w wodze. Powszechne są urazy tkanek miękkich połączone z uszkodzeniem w wyniku trakcji splotu ramiennego i lędźwiowego. Jeździec może również zostać zmiażdżo...