Danuta D. miała problemy kardiologiczne. W styczniu 2013 roku po raz kolejny trafiła do szpitala w Zamościu z rozpoznaniem zespołu tachykardia-bradykardia z zespołem MAS (zespół Morgagniego-Adamsa-Stokesa). Po wykonaniu wstępnych badań zakwalifikowano ją do zabiegu wszczepienia rozrusznika serca (dwujamowego).

Po zabiegu kobieta czuła się źle. Badanie EKG nie wykazało nieprawidłowości. Uznano więc, że ból jest naturalną konsekwencją przeprowadzonego zabiegu. Jednak pacjentka nadal uskarżała się na dolegliwości bólowe. Miała napady duszności i suchego kaszlu. Brakowało jej powietrza, przejście kilkunastu kroków sprawiało jej trudność. Badanie osłuchowe sygnalizowało nieprawidłowości, a prześwietlenie klatki piersiowej wykazało rozległą odmę lewostronną z całkowitym zapadnięciem płuca. W tej sytuacji podjęto decyzję o leczeniu odmy

Po wypisaniu do domu pacjentka nadal odczuwała silny ból w lewym boku. Z tego powodu kilka razy zgłaszała się na SOR.

Dwa lata później w szpitalu klinicznym w Lublinie przeszła zabieg usunięcia układu stymulującego. Jako wskazanie zabiegu podano odleżynę.

Powikłania wpisane w ryzyko

Danuta D. zarzuciła lekarzom z zamojskiego szpitala, że jej kłopoty ze zdrowiem były konsekwencją źle przeprowadzonego zabiegu wszczepienia rozrusznika lub jego wady. Podnosiła także, że po operacji już w szpitalu w Lublinie pozostawiono w jej ciele elementy urządzenia. Wskazywała, że nie została także należycie poinformowana o przebiegu zabiegu wszczepienia stymulatora i ponoszonym ryzyku. Od szpitala w Zamościu zażądała 1 mln zł zadośćuczynienia.