W CLO trwają właśnie badania mające wskazać, w jakiego rodzaju ubytkach błona owodniowa przyżyciowa – biowitalny, tj. żywy, niepoddany procesowi sterylizacji, przygotowywany i przechowywany z zachowaniem pełnej żywotności komórek oraz tkanek, materiał sprawdzi się najlepiej.

Błona owodniowa – ze względu na swoją fizjologiczną rolę zapewnia właściwe środowisko, odżywia i chroni płód, a także działa jako immunologicznie uprzywilejowana bariera podczas jego rozwoju. Co ważne, pozyskanie owodni dla dawczyni nie jest w ogóle obciążające, ponieważ w praktyce medycznej łożysko ludzkie jest traktowane jako odpad biologiczny. Ma on jednak dużą wartość w leczeniu ran i oparzeń.

Ludzka błona owodniowa może być przygotowana jako przeszczep biowitalny (żywy) i przeszczep biostatyczny, poddawany sterylizacji – owodnia w końcowym etapie przygotowania jest wówczas sterylizowana (np. radiacyjnie) i stanowi przeszczep martwy, niezawierający żywych komórek. Owodnia biostatyczna po aplikacji na rany pełni funkcję opatrunku biologicznego, stanowiąc barierę ochroną przed zakażeniami, utratą płynów i elektrolitów. Pomimo sterylizacji część jej funkcji jest zachowana. Dzięki dużej zawartości kwasu hialuronowego owodnia zapobiega powstawaniu blizn, jest wilgotna, ma właściwości chłonne – można ją nasączyć antyseptykami czy antybiotykami i wykorzystać w leczeniu ran. W wyniku sterylizacji dochodzi jednak do zabicia komórek, dlatego niesterylizowane błony owodniowe, zachowując żywotność (w tym komórek macierzystych), po położeniu na ranę pełnią funkcję żywego przeszczepu. Stanowi to dodatkową wartość.

Przygotowanie przeszczepu