Oficjalne dane NFZ i analiza statystyczna pokazują, że liczba wizyt w reumatologicznej ambulatoryjnej opiece specjalistycznej (AOS) jest większa niż w innych dziedzinach medycyny. Przez wiele lat uważano, że choroby reumatologiczne są konsekwencją naturalnego procesu starzenia, co nie jest do końca prawdą. W obszarze reumatologii narosło więc kilka spraw do rozwiązania, nie tylko w Polsce. Są to słabe punkty w opiece zdrowotnej w całej Europie, ale u nas szczególnie widoczne.

Mamy bardzo duże opóźnienia diagnostyczne w chorobach reumatycznych. Wynika to z braku kształtowania świadomości i wiedzy o tych chorobach wśród samych pacjentów. Rzadko kiedy młode osoby myślą, że to właśnie ich może dotyczyć choroba reumatyczna, którą zawsze przedstawiano jako problem ludzi starszych. Potencjalny pacjent nie wie, że może się ona zacząć bólem stawu lub kręgosłupa. Wędruje po przychodniach podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), tymczasem lekarz rodzinny, nie mając np. w systemie kształcenia obowiązkowego stażu z reumatologii, niewiele wie o tej dziedzinie. Nawet na konferencjach internistycznych tematy dotyczące reumatologii pojawiają się rzadko. W związku z tym, jeśli lekarz widzi obrzęk pojedynczego stawu, kieruje pacjenta do ortopedy lub do neurologa (bo chory skarży się na ból kręgosłupa), zamiast skierować go do reumatologa. Pacjent traci cenny czas, odwiedza wielu specjalistów, jest częściej hospitalizowany. Rosną koszty bezpośrednie, które są dużo wyższe, niż sfinansowanie nadzoru na początku choroby.

Kolejnym problemem jest to, że proces zapalny, który występuje przed postawieniem rozpoznania, powoduje, że chorzy w młodym wieku mają stosunkowo dużo (2 do 5) schorzeń współistniejących, wynikających z nieleczonego zapalenia, takich jak m.in. prz...