Agnieszka Szumska-Olczak

Skoordynowana praca zespołowa postrzegana jest we współczesnym świecie, szczególnie szeroko rozumianego biznesu, jako podstawowy czynnik sukcesu i gwarant dla osiągania celów organizacji. Dlaczego? Intuicyjnie od wieków czujemy, na co wskazuje też stare porzekadło „Co dwie głowy, to nie jedna”, że możliwość połączenia kompetencji specjalistów z różnych dziedzin sprzyja uzyskaniu lepszych efektów końcowych, szczególnie jeśli towarzyszy temu otwarta komunikacja w zespole, a umiejętności kooperacji stoją na wystarczająco wysokim poziomie.

Te obserwacje, czy wręcz pryncypia współczesnej organizacji pracy, zaczynają być implementowane również do systemu opieki zdrowotnej. Wdrażany model opieki koordynowanej stwarza większe możliwości kompleksowego leczenia coraz to rosnącej populacji osób z chorobami przewlekłymi i ze współchorobowością na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), generując jednocześnie oszczędności dla systemu. Dzieje się tak m.in. dzięki współpracy specjalistów z różnych dziedzin. System przewiduje, że w razie wątpliwości lekarza rodzinnego dotyczących diagnozy bądź terapii może on skonsultować się z kolegą specjalistą, co jednocześnie ogranicza potrzebę odsyłania pacjenta na wizyty konsultacyjne. Z tego rozwiązania zadowoleni są sami pacjenci. Z jednej strony szybciej uzyskują diagnozę i są poddawani stosownemu leczeniu, z drugiej strony łatwiej im zbudować zaufanie w relacji z lekarzem, ponieważ są angażowani w podejmowanie decyzji terapeutycznych, chwalą też to, że mają łatwiejszy dostęp do personelu medycznego oraz poczucie, że diagnostyka przebiega zgodnie z planem i w sposób terminowy.

O sukcesach i wyzwaniach programu opieki koordynowanej w POZ mogą Państwo przeczytać w artykule red. Moniki Stelmach. Ten sukces, jak każdy inny, zależy od zaangażowania ludzi. Jak dotąd do programu przystąpiło około 40% podmiotów leczniczych POZ. System czeka na kolejnych chętnych.

Zdjęcie: archiwum prywatne