Splenomegalia, definiowana jako patologiczne powiększenie śledziony, stanowi istotny objaw kliniczny wielu chorób o zróżnicowanej etiologii – od infekcji wirusowych, przez schorzenia hematologiczne, aż po choroby spichrzeniowe i wrodzone wady metaboliczne. Odpowiednia diagnostyka różnicowa oraz ukierunkowane postępowanie terapeutyczne są kluczowe w lekarskiej, interdyscyplinarnej praktyce klinicznej. W badaniu fizykalnym śledziona nie powinna być wyczuwalna. Jeżeli możemy ją wyczuć palpacyjnie, to znaczy, że jest powiększona ≥1,5-krotnie. Stopień powiększenia śledziony określa się w centymetrach odległości jej wyczuwalnego brzegu od lewego łuku żebrowego. Jeżeli odległość ta wynosi >10 cm (najczęściej ponad linię pępka), to przyczyną splenomegalii zazwyczaj jest choroba układu krwiotwórczego. W badaniach obrazowych najczęściej stosowaną metodą oceny powiększenia śledziony jest ultrasonografia (USG). Bardziej precyzyjny wynik może dostarczyć pomiar objętości narządu przy użyciu tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego (TK/MR), szczególnie w ocenie postępów leczenia.