Zespół Kawasakiego (KD – Kawasaki disease) jest ogólnoustrojowym zapaleniem naczyń krwionośnych, głównie tych średniej wielkości, o nie do końca określonej przyczynie. Trwają badania nad jej związkiem z infekcjami wirusowymi, uwarunkowaniami genetycznymi oraz upośledzonym działaniem układu autoimmunologicznego. Choroba ta dotyczy zwykle dzieci <5 r.ż., ale zachorowaniu ulegają również niemowlęta.

Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, obserwacji pacjenta i kryteriów diagnostycznych charakterystycznych dla tej choroby. Brak jest testów przesiewowych, a jedynymi badaniami pomocniczymi mogą być ocena liczby płytek krwi (podwyższona), wartości białka C-reaktywnego (CRP – C-reactive protein), Odczynu Biernackiego (OB), leukocytów oraz enzymów wątrobowych, których wartości u osób z KD znacznie wzrastają.

Do objawów choroby Kawasakiego należą wysoka gorączka (trwająca powyżej 5 dni) oraz zespół skórno-węzłowo-śluzówkowy, charakteryzujący się wysypką, rumieniem na skórze kończyn, ich obrzękiem oraz bólem.

U znacznej części pacjentów nie leczonych w sposób właściwy (specyficzny) dochodzi do wytworzenia się tętniaków naczyń wieńcowych, których ewolucja jest różnorodna.

Fazy choroby Kawasakiego

Omawiana choroba dzieli się na trzy fazy. W pierwszej (8-15 dni) występują u dziecka objawy ogólne, takie jak gorączka, wielopostaciowa wysypka, zapalenie spojówek, węzłów chłonnych i śluzówek. Po pewnym czasie objawy te stopniowo zanikają i pojawia się faza podostra (12-25 dzień), w której następują: złuszczanie skóry palców, bóle i zapalenia stawów, zaburzenia pracy serca i rozwijają się tętniaki naczyń wieńcowych (CCA – coronary artery aneurysms). Ostatnim etapem jest faza zdrowienia (28-31 dzień), kiedy to ma miejsce (najczęściej powolne) zanikanie objawów i powrót do zdrowia.