BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Możliwości terapeutyczne przerwania spirali POChP
Zapobieganie miopatii
Wykazano, że rehabilitacja podejmowana wkrótce po wystąpieniu zaostrzenia POChP może zmniejszyć odsetek ponownych hospitalizacji.16 Ze względu na niejasny mechanizm działania rehabilitacji oraz zmiany systemu ochrony zdrowia w Wielkiej Brytanii przeprowadzono ponowne badania na całkiem innej i nieco bardziej licznej grupie pacjentów. Również w tym badaniu17 obserwowano lepsze wyniki rehabilitacji w porównaniu ze standardową opieką: prawdopodobieństwo ponownej hospitalizacji z powodu kolejnego zaostrzenia POChP w grupie objętej standardową opieką wyniosło 33%, a w grupie poddawanej wczesnej rehabilitacji pulmonologicznej – 7% (p=0,02). Co ważne, poprawa wyników wahadłowego testu chodu (jeden z rodzajów terenowych prób chodu) była powiązana ze zmianami siły mięśni czworogłowych ud. Troosters i wsp. przeprowadzili pogłębione badania, dokonując randomizacji pacjentów hospitalizowanych z powodu nagłego zaostrzenia POChP do grupy objętej standardową opieką lub poddawanej dodatkowym ćwiczeniom oporowym. Pacjenci z grupy objętej ćwiczeniami fizycznymi uniknęli utraty siły mięśni czworogłowych ud związanej z zaostrzeniem POChP, chociaż w 6-minutowym teście chodu nie uzyskano istotnej statystycznie różnicy między grupami, prawdopodobnie z powodu zbyt małej liczebności próby.18 Co ciekawe, w podgrupie pacjentów, którzy wyrazili zgodę na badanie biopsyjne, zmniejszoną aktywność miostatyny stwierdzono u osób z grupy ćwiczącej.
Trening nerwowo-mięśniowy
Badanie wpływu jednostronnych ćwiczeń fizycznych przeprowadzone w 2007 r. miało niedostateczną moc statystyczną, w związku z czym przeprowadzono niedawno zakończone większe badanie porównujące wpływ powtarzalnej jednostronnej stymulacji, rehabilitacji pulmonologicznej i opieki standardowej w populacji leczonych ambulatoryjnie pacjentów ze stabilną POChP. Wyniki zostaną opublikowane pod koniec 2011 r. W innym badaniu porównywano samą rehabilitację pulmonologiczną z rehabilitacją pulmonologiczną skojarzoną z elektryczną stymulacją nerwowo-mięśniową (NMES – neuromuscular stimulation). Ograniczeniem badania była niewielka liczebność próby, ale wyniki pokazują, że dołączenie NMES okazało się korzystne, na co wskazują dane dotyczące wydolności chodu, występowania duszności oraz siły mięśni czworogłowych ud.19
Nieinwazyjna wentylacja mechaniczna
Niestety, nie przeprowadzono żadnego dużego badania dotyczącego wentylacji nieinwazyjnej, nadal zatem metoda ta jest uważana za eksperymentalną terapię wspomagającą, która prawdopodobnie przynosi największe korzyści chorym z najbardziej ograniczoną wydolnością płuc.20
Poprawa mechaniki płuc
Donoszono o zastosowaniu wewnątrzoskrzelowych zastawek w celu zmniejszenia wentylacji obszarów płuc z najbardziej nasilonymi zmianami rozedmowymi.21,22 W trakcie obserwacji pacjentów biorących udział w kontynuacji tamtego badania wykazano istotnie większą przeżywalność odległą w grupie chorych, u których doprowadzono do niedodmy.23 Przeprowadzono także wieloośrodkowe badanie z randomizacją oceniające przydatność zastawek wewnątrzoskrzelowych w leczeniu rozedmy heterogennej.24 Biorąc pod uwagę wyniki całej badanej grupy, obserwowano niewielką, lecz istotną statystycznie poprawę w zakresie FEV1 i wyników 6-minutowego testu chodu, chociaż równocześnie częściej występowały zaostrzenia. Wyniki analizy post hoc wskazują, że największe korzyści stwierdzano u osób z najbardziej heterogennymi postaciami choroby (zgodnie z przewidywaniami) oraz u pacjentów bez zmian w zakresie szczelin płuc: w tej samej grupie oczywiście najczęściej udaje się uzyskać niedodmę, ponieważ zwykle nie rozwinęła się wentylacja oboczna.25
U większości pacjentów decydujących się na leczenie inwazyjne wentylacja oboczna już występuje. Wszczepienie zastawek jest u nich mniej skuteczne, podobnie zresztą jak klasyczna pneumoplastyka redukcyjna. Inną możliwością jest wytworzenie drogi odpływu powietrza. Obecnie trwa duże randomizowane badanie porównawcze kontrolowane placebo (badanie EASE – Exhale Airway Stents for Emphysema); jego wyniki nie zostały jeszcze ujawnione. Wyniki badań na zwierzętach oraz płucach eksplantowanych wskazują, że jest to obiecująca metoda. Warunkiem powodzenia jest drożność fenestracji, co u psów nie zawsze ma miejsce, nawet jeżeli stosuje się stenty uwalniające lek.26
Alternatywnym rozwiązaniem jest wytworzenie bezpośredniego połączenia przez ścianę klatki piersiowej – przezklatkowa pneumostomia. Przeprowadzono badanie mające potwierdzić teoretyczne założenia tej metody, najpierw na płucach eksplantowanych, a następnie u sześciu pacjentów z POChP. U badanych pacjentów uzyskano wzrost średniego FEV1, któremu jednak nie towarzyszyło wydłużenie odległości pokonywanej w teście chodu.27 Trwają kolejne badania, ale uważa się, że ta metoda może być przydatna u niewielkiego odsetka pacjentów.
Wnioski
Najważniejszą zmianą, jaka dokonała się w ostatnich 5 latach, jest uznanie, że POChP, być może ze względu na wieloukładowy charakter, jest trudnym problemem do rozwiązania – problemem, który przerasta siły pojedynczych firm farmaceutycznych i uczelni medycznych. Przyszłość leży w szeroko zakrojonych wieloośrodkowych badaniach prowadzonych wspólnymi siłami. Członkowie naszej grupy uczestniczą w trzech publiczno-prywatnych inicjatywach poświęconych POChP (EU-IMI, tzw. klastrach możliwości oraz konsorcjum Medical Research Council/Association of the British Pharmaceutical Industry [MRC-ABPI]). Należy mieć nadzieję, że takie nowoczesne metody pracy pozwolą na pokonanie pojawiających się problemów.
Oświadczenie
Profesor Polkey pobiera pensję z NIHR Respiratory Biomedical Research Unit w Royal Brompton Hospital i Imperial College. Zgłasza, że otrzymywał wynagrodzenie za działalność w radach doradczych lub wykłady od firm GlaxoSmithKline (GKS), AstraZeneca (AZ), Chiesi, Novartis, PortAero oraz Broncus, a także, iż jego instytucja macierzysta otrzymuje lub niedawno otrzymała na rzecz jego, jako głównego badacza, granty na badania dotyczące POChP lub usługi konsultacyjne udzielane GSK, AZ, PortAero, Novartis oraz inicjatywie EU-IMI Proactive.
Komentarz
prof. dr hab. med. Jerzy Kozielski
Kierownik Katedry i Kliniki Chorób Płuc i Gruźlicy ŚUM w Zabrzu
Badania dowiodły że chorzy na POChP są mało aktywni fizycznie, począwszy już od wczesnych postaci choroby, kiedy to stopień jej zaawansowania, określony wskaźnikiem FEV1, jest niewielki.
Czynnikiem ograniczającym aktywność fizyczną u pacjentów z POChP jest duszność. Pojawianie się duszności powoduje też, że chory zaczyna unikać wysiłku fizycznego. Stwierdzono, że w następstwie tego nasilają się zmiany wsteczne w mięśniach, stąd podjęcie kolejnej próby wysiłku przez chorego potęguje odczuwane dolegliwości itd. Tworzy się tzw. spirala duszności, spirala niemocy. Jej przerwanie w istotny sposób wpływa na przebieg POChP na każdym etapie zaawansowania.
Powstanie duszności związane jest ze zjawiskiem pułapki powietrza – hiperinflacji. Wytwarzane w toku przewlekłego procesu zapalnego toczącego się w płucach cytokiny prozapalne, głównie TNF-α, w istotny sposób wpływają na mięśnie szkieletowe, prowadząc w nich do zmian strukturalnych i czynnościowych. Włókna mięśniowe ulegają przebudowie, zmienia się w nich metabolizm tlenowy. Dochodzi do zmniejszenia masy i siły mięśniowej, obniżenia zawartości mioglobiny, liczby naczyń włosowatych oraz aktywności enzymów metabolizmu tlenowego. W konsekwencji prowadzi to do osłabienia fizycznego, ograniczenia aktywności fizycznej i zmniejszenia tolerancji wysiłku. Mięśnie kończyn dolnych u chorych na POChP są atroficzne i niewydolne metabolicznie. Ich dysfunkcja odpowiedzialna jest za ograniczenie zdolności wysiłkowej.
U chorych na POChP dochodzi do utraty beztłuszczowej masy ciała, czyli masy mięśniowej, co jest istotnym wskaźnikiem rokowniczym. Jest ono powodem narastającego u nich osłabienia. Im proces zapalny aktywniejszy, a narasta on w miarę zaawansowania choroby i częstości występowania zaostrzeń, tym opisywane wyżej zmiany bardziej nasilone. Badania dowiodły, że stosowanie kompleksowej rehabilitacji oddechowej wraz z ćwiczeniami fizycznymi w istotny sposób ogranicza ten ogólnoustrojowy proces zapalny, czego miernikiem jest m.in. zmniejszenie stężenia cytokin prozapalnych.
W artykule zwrócono uwagę na inny mechanizm tego zjawiska. Otóż duszność u chorych na POChP spowodowana jest nadmiernym gromadzeniem się dwutlenku węgla w czasie wysiłku fizycznego. Przyczyną tego są ograniczone możliwości jego usunięcia z organizmu wskutek zjawiska hipowentylacji spowodowanej obturacją drzewa oskrzelowego. Zmiany mięśniowe zaś spowodowane są zwiększoną aktywnością miolastyny. Rehabilitacja pulmonologiczna zmienia tę aktywność, prowadząc do pozytywnych zmian mięśniowych. To bardzo ciekawa obserwacja.
Niezależnie jednak od mechanizmów, które mam nadzieję zostaną w najbliższym czasie dokładnie wyjaśnione, należy – co podkreślono w wytycznych – od momentu rozpoznania choroby na każdym etapie jej zaawansowania stosować rehabilitację oddechową. Według tychże wytycznych należy stosować przede wszystkim wysiłek wytrzymałościowy (np. spacery, co najmniej 3 razy w tygodniu po 30-40 minut). Dołączenie wysiłku siłowego sprzyja przyrostowi masy mięśniowej. Chorzy z hipoksemią pojawiającą się w czasie wysiłku powinni wykonywać ćwiczenia rehabilitacyjne z podażą tlenu. Czas trwania wysiłku można przedłużyć dzięki zastosowaniu przed treningiem leków rozszerzających oskrzela.
Badania wykazały, że regularne stosowanie ćwiczeń (co najmniej przez 6-8 tygodni, najlepiej przez cały czas trwania choroby i codziennie przy tętnie odpowiadającym 70% maksymalnego tętna dla danego wieku) zmniejsza częstość zaostrzeń choroby, hamuje jej postęp, a także wpływa na ograniczenie jej następstw ogólnoustrojowych, poprawia jakość życia, m.in. ogranicza częstość występowania depresji. Być może, jak piszą autorzy, w przypadku pacjentów w zaawansowanej fazie choroby należy zastosować nowsze strategie terapeutyczne poprawiające mechanikę oddychania. Te metody są już dostępne także w naszym kraju, dotyczą – również na świecie – niewielkiej, wybranej na podstawie ścisłej kwalifikacji, grupy chorych.
Piśmiennictwo:
1. Casaburi R. Impacting patient – centred autcomes in COPD: deconditioning. Eur Resp Rev 2006;15(99):42-46.
2. Kozielski J. Czy chory na POChP odnosi korzyści z rehabilitacji skojarzonej z leczeniem farmakologicznym? Pneumonol Alerg Pol 2012 (w druku).
3. Zalecenia Polskiego Towarzystwa Chorob Płuc rozpoznawania i leczenia POChP. Pneumonol Alerg Pol 2010;78(5):318-347.