Opis badania

Migotanie przedsionków wiąże się z dużym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych, dlatego u większości pacjentów z tą formą arytmii wskazane jest przewlekłe leczenie przeciwzakrzepowe. Ponieważ zagrożenie to jest znacznie większe, gdy migotanie współistnieje z wadą zastawkową, często wyodrębnia się migotanie z wadą i bez wady (valvular and nonvalvular atrial fibrillation). Przewlekłe leczenie przeciwzakrzepowe polega na podawaniu doustnych antagonistów witaminy K, które charakteryzują się dużą bezwładnością efektu antykoagulacyjnego. Kiedy osobę stosującą taką terapię trzeba poddać zabiegowi lub procedurze diagnostycznej, podczas której występuje ryzyko krwawienia, niezbędne staje się znormalizowanie krzepliwości krwi lub przynajmniej ograniczenie efektu przeciwzakrzepowego, czyli po prostu przerwanie podawania antagonistów witaminy K lub zmniejszenie ich dawki. Czy w takiej sytuacji zawsze konieczne jest pomostowe leczenie przeciwzakrzepowe heparyną niefrakcjonowaną (UFH – unfractioned heparin) lub drobnocząsteczkową (LMWH – low-molecular-weight heparin)? Obserwacje badaczy z Mayo Clinic opisujących swoje doświadczenia w prowadzeniu pomostowej antykoagulacji u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków wskazują, że w wielu przypadkach można bezpiecznie zaniechać takiego leczenia.