Zespół rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim stanowi formę dysbiozy, w której zwiększona liczba bakterii kolonizuje obszar jelita cienkiego, z możliwością występowania wśród nich także szczepów typowych dla mikrobioty okrężnicy¹. W SIBO ma miejsce nadmiar bakterii (zarówno tlenowych, jak i beztlenowych) w obrębie jelita cienkiego, gdzie fizjologicznie przebywa ich niewielka liczba. Choroba, uznana za fenomen medyczny, została odkryta i rozpoznana przed kilkoma dekadami. Trzeba też jednak wiedzieć, że zespół ten po raz pierwszy został opisany już w 1897 r. przez Fabera jako prezentacja przypadku chorego z zespołem objawów wynikających z istniejącej po zabiegu chirurgicznym tzw. ślepej pętli jelitowej (blind loop syndrome lub stagnant loop syndrome) – właśnie pod taką nazwą to zaburzenie można spotkać we wcześniejszej literaturze medycznej^1-3.

Precyzyjne określenie liczebności bakterii możliwe jest dzięki posiewom aspiratu treści płynnej pobranej drogą endoskopową ze światła jelita cienkiego. Metoda ta, choć dość dokładna, jest jednak inwazyjna i wymaga wprawy doświadczonego endoskopisty, zachowania precyzji przy pobieraniu materiału, by uniknąć kontaminacji pobranej treści, a także właściwego wyposażenia. Służy więc głównie celom poznawczym oraz rozstrzygnięciom w koniecznej diagnostyce różnicowej przypadków budzących wątpliwości. Niemniej dzięki właśnie tej technice została sformułowana ilościowa definicja SIBO – początkowo i historycznie już jako liczba bakterii >10⁵ jednostek tworzących kolonie (CFU – colony forming units) w mililitrze treści płynnej aspirowanej endoskopowo z trzeciej części dwunastnicy³. Obecnie ta graniczna liczba wynosi 10³ CFU/ml aspiratu – powyżej tej wartości rozpoznaje się SIBO^4-7.

Trzeba mieć świadomość, że populacja bakterii kolonizujących jelito cienkie różni się pod względem dominujących szczepów w zależności od ich pochodzenia. Rozrost bakterii w górnym (proksymalnym) odcinku jelita cienkiego (UAT – upper aerodigestive ...