Przypadek kliniczny
Niecharakterystyczne zapalenie rogówki o etiologii pierwotniakowej
lek. Diana Wyroślak-Bednarek1
prof. dr hab. n. med. Ewa Mrukwa-Kominek1,2
W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z niecharakterystycznym zapaleniem rogówki wywołanym przez Acanthamoeba. Przypadek ten pokazuje, jak ważne jest uwzględnienie etiologii pierwotniakowej w diagnostyce różnicowej zapaleń rogówek, także tych o skąpym, powolnym przebiegu.
Wprowadzenie
Acanthamoeba to jednokomórkowe pełzaki powszechnie występujące w przyrodzie, które w sprzyjających warunkach mogą zostać pasożytem człowieka i spowodować pierwotniakowe zapalenie rogówki. Choroba ta cechuje się na ogół ostrym początkiem, związanym z bardzo silnym bólem oczu, nieproporcjonalnym do nasilenia objawów. Odnotowuje się także przypadki zakażenia o podstępnym, powolnym przebiegu, często mylnie diagnozowane jako zapalenia wirusowe. Wczesne ustalenie właściwego rozpoznania znacznie zwiększa szanse terapeutyczne w opisywanej jednostce chorobowej, która – jeśli nie będzie leczona – może doprowadzić nawet do utraty wzroku.1
Opis przypadku
W marcu 2013 r. do Przyklinicznej Poradni Okulistycznej w Katowicach zgłosił się 40-letni mężczyzna, pracownik biura podróży, z powodu stopniowego pogarszania się wzroku od ok. pół roku, z okresowo pojawiającym się dyskomfortem i miernymi dolegliwościami bólowymi. W wywiadzie podał częste podróże służbowe do Egiptu i Tunezji. Negował choroby i urazy oczu. Obecnie stosuje korekcję okularową: oko prawe (OP) -7 Dshp, oko lewe (OL) -5,5 Dsph, okresowo – jednodniowe soczewki kontaktowe.
Na obraz kliniczny składały się: mierny nastrzyk mieszany spojówek, obwodowe zmętnienia z ubytkami nabłonka rogówki i towarzyszącym obrzękiem rogówki centralnej (ryc. 1).
W postępowaniu diagnostycznym wykorzystano mikroskopię konfokalną, w której zobrazowano cysty pierwotniakowe i zmiany zapalne (ryc. 2).
Po rozpoznaniu pierwotniakowego zapalenia rogówki zalecono pacjentowi terapię farmakologiczną do obojga oczu, obejmującą miejscowo aplikowane krople: dibromopropamidynę 5 ×, sulfacetamid 4 ×, neomycynę w maści na noc oraz kwas poliakrylowy w żelu na noc. W późniejszym okresie leczenie poszerzono o glikokortykosteroidy (GKS) stosowane okresowo, początkowo 2 × dziennie, oraz siarczan polikarboksymetyloglukozy od września 2015 r., początkowo 1 × tygodniowo.
Badania w lampie szczelinowej wykonywane podczas wizyt kontrolnych wykazywały utrzymujące się obwodowe zmętnienie rogówki. Zmiana miała różne nasilenie: stawała się mniej intensywna w części skroniowej. Dodatkowych zmian nie obserwowano (ryc. 3...
