Powierzchowna erozja jest ubytkiem warstw nabłonka rogówki, natomiast głębsze urazy związane są również z uszkodzeniem warstwy Bowmana oraz znajdującej się poniżej istoty właściwej rogówki. Przerwanie ciągłości nabłonka rogówki objawia się nagłym bólem, uczuciem obecności ciała obcego, łzawieniem i dyskomfortem podczas mrugania¹.

Mimo dolegliwości o znacznym nasileniu rokowanie jest bardzo dobre, jeśli nie dojdzie do nadkażenia podczas procesu gojenia^2,3. Kolejnym celem wdrożonej farmakoterapii jest zmniejszenie dolegliwości bólowych oraz skrócenie okresu leczenia^4,5.

Zaleca się włączenie profilaktycznej antybiotykoterapii miejscowej, intensywne nawilżanie powierzchni oka za pomocą kropli bądź żeli wspomagających regenerację ubytku nabłonka rogówki oraz zastosowanie niesteroidowych kropli przeciw­zapalnych, które zmniejszą odczucia bólowe podczas okresu gojenia⁶.

Epidemiologia

Erozje rogówki są jedną z najczęstszych przyczyn wizyt pacjenta w okulistycznej izbie przyjęć. Szacuje się na podstawie danych z piśmiennictwa, że uraz rogówki może wystąpić nawet u 320 na każde 100 000 osób rocznie⁶. Wśród najczęstszych przyczyn erozji należy wyróżnić urazy fizyczne: zadrapania rogówki, np. paznokciem lub gałązką, drobne ciała obce rogówki, uszkodzenia nabłonka spowodowane przez soczewki kontaktowe, urazy termiczne i chemiczne oraz samoistne erozje związane z dystrofiami błony podstawnej nabłonka rogówki^3,5,7,8. W tej grupie warto wymienić również erozje jatrogenne spowodowane niedostatecznym zabezpieczeniem rogówki u pacjentów znieczulanych ogólnie⁹. Brak odpowiedniej ochrony narządu wzroku w zakładzie pracy jest związany głównie z urazami przedniego odcinka gałki ocznej powstałymi z powodu uwarunkowań anatomicznych. Aż 81% urazów okulistycznych w miejscu zatrudnienia zdarza się mężczyznom, a szczególnie narażoną grupą jest populacja pracowników fizycznych płci męskiej w trzeciej dekadzie życia⁶.

Diagnostyka

Rozpocząwszy badanie, zawsze należy ocenić ostrość wzroku, dokładnie zbadać przedni odcinek gałki ocznej, oceniając rozmiar urazu/erozji, a następnie wykluczyć obecność ciał obcych. Badanie przedmiotowe w lampie szczelinowej jest wystarczające do rozpoznania erozji rogówki – w bezpośrednim oświetleniu rogówki pod ostrym kątem zarówno wąską, jak i szeroką szczeliną świetlną uwidoczni się ubytek nabłonka. Na tle retroiluminacji można zaobserwować pseudocysty oraz nieuporządkowanie w obrębie powierzchownych warstw rogówki, co może mieć znaczenie przy diagnostyce zespołu nawracających erozji¹⁰. Oświetlenie niebieskim światłem kobaltowym obszarów wybarwionych fluoresceiną przedstawi całkowity obszar urazu rogówki.