Ambliopia, zwana niedowidzeniem, jest istotną jednostką chorobową w dziedzinie okulistyki dziecięcej i jej wczesne wykrycie jest kluczowe dla rokowania widzenia przez resztę życia. Definiuje się jako pogorszenie najlepiej skorygowanej ostrości wzroku (BCVA – best corrected visual acuity) o 2 linie w stosunku do drugiego oka, jednak o wartości ≤20/32 zgodnie z tablicą Snellena. Główną metodą leczenia, poza wyrównaniem wady refrakcji korekcją optyczną, jest penalizacja lepiej widzącego oka. Do uznanych metod należą: zasłanianie, atropinizacja, filtry Bangertera, ćwiczenia ortoptyczne, a w ostateczności zabiegi chirurgiczne na mięśniach zewnątrzgałkowych. Testowano również terapie doustne w nadziei stymulacji neuroplastyczności w wyniku zwiększenia stężenia neuroprzekaźników w synapsach – lewodopą 0,5 mg/kg 3 × dziennie przez 7 tygodni oraz donepezilem 2,5-10 mg/24 godziny w zależności od wieku przez 12 tygodni – niemniej doniesienia naukowe co do ich skuteczności są sprzeczne. Patologie wewnątrzgałkowe należy leczyć w pierwszej kolejności. Niedowidzenie może wynikać z anizometropii, zeza, nieprzezierności ośrodków optycznych lub uszkodzenia neuronalnego, np. na tle udaru mózgu. Dla prawidłowego rozwoju widzenia kluczowe jest wytworzenie połączeń interneuronalnych na drodze wzrokowej oraz w korze skojarzeniowej, a zwłaszcza między półkulami mózgu dzięki spoidłu wielkiemu. Powstają one głównie w 2 pierwszych latach życia, a neuroplastyczność OUN znacznie maleje po pierwszej dekadzie życia. Wskazuje to na celowość wczesnej terapii.