Raka piersi według danych Krajowego Rejestru Nowotworów rozpoznano w 2012 roku w Polsce u 16 850 kobiet, z czego 75 proc. przypadków wystąpiło u kobiet powyżej 50. r.ż. Rak piersi był pierwszą przyczyną zachorowania na nowotwory złośliwe u kobiet, stanowiąc 23 proc. rozpoznanych przypadków. Był on drugą przyczyną zgonów na nowotwory złośliwe, po raku płuca, które wystąpiły u 5600 kobiet (13 proc. przypadków).[1] Ponieważ nie są znane metody zapobiegające zachorowaniu na raka piersi, zorganizowane populacyjne programy badań przesiewowych są jedyną drogą prowadzącą do poprawy rokowania i przeżycia chorych na ten nowotwór. Testem przesiewowym jest mammografia (tak zwany skrining mammograficzny). Na etapie diagnostyki pogłębionej ostateczne rozpoznanie ustala lekarz patomorfolog w oparciu o biopsję aspiracyjną cienkoigłową (BAC) lub biopsję gruboigłową lub mammotomiczną.[2] Badania obrazowe ukierunkowane na wykrycie wczesnych postaci raka pozwalają zidentyfikować u części kobiet również inne zmiany w gruczole piersiowym, typu łagodnych lub nowotworopodobnych.[3] Badania te powodują również, iż patomorfolog częściej może spotkać w diagnostyce rzadkie przypadki guzków piersi, które mają trudny do interpretacji obraz mikroskopowy. Należy podkreślić, iż niektóre z nich mogą wręcz imitować naciek raka. Im więcej wykrywanych jest zmian patologicznych w gruczole piersiowym, tym więcej pułapek diagnostycznych czeka na patomorfologa. Dlatego więc tak bardzo ważna jest współpraca między radiologiem, patomorfologiem i onkologiem na etapie diagnostyki pogłębionej w ramach prowadzonych populacyjnych badań przesiewowych. Istotne jest również, aby decyzje, zwłaszcza o radykalnym leczeniu, podejmował zespół diagnostyczno-leczniczy z patomorfologiem i onkologiem. Powoływanie w referencyjnych ośrodkach onkologicznych breast unitów pozwala na prowadzenie terapii trafnej i bezpiecznej dla pacjentek.