Przed erą terapii celowanej główną metodę leczenia u młodszych chorych stanowiło przeszczepienie krwiotwórczych komórek macierzystych, a u starszych podawanie interferonu alfa (IFN-α), hydroksymocznika (HM) lub wcześniej busulfanu (Bu). Przeszczepienie szpiku umożliwiało wyleczenie ok. 60 proc. chorych, ale wiązało się z przedwczesnym zgonem lub ciężką chorobą przeszczep przeciwko gospodarzowi (ok. 20 proc. chorych) bądź z nawrotem choroby (ok. 20 proc.). Terapia IFN-α przedłużała życie głównie u osób o wyjściowo lepszym rokowaniu, a leczenie Bu i HM miało jedynie skutki paliatywne. Terapie te, z wyłączeniem busulfanu, są stosowane obecnie tylko u pacjentów opornych na TKI lub niemogących znieść ich działań niepożądanych. Wprowadzenie do leczenia TKI spowodowało, że PBSz prowadząca do śmierci w ciągu przeciętnie 3-5 lat (z wyjątkiem osób wyleczonych przeszczepieniem szpiku) obecnie umożliwia większości pacjentów przeżycie 20 i więcej lat. Obserwowane wydłużenie czasu przeżycia oraz poprawa jego jakości daje pacjentom możliwość prowadzenia normalnego życia rodzinnego, społecznego i zawodowego pod warunkiem przyjmowania 1-2 tabletek leku dziennie. Prowadzone są obecnie badania kliniczne mające na celu ocenę, czy po kilku latach takiego leczenia można go zaprzestać i uznać tę postać białaczki za chorobę wyleczoną oraz jakie muszą być spełnione kryteria, aby przerwanie terapii było bezpieczne.