Mimo postępu, jaki dokonał się w ostatnim ćwierćwieczu w diagnostyce obrazowej, w dalszym ciągu pacjent z nowotworem OUN może stanowić wyzwanie diagnostyczne dla lekarzy. Przyczyn tych problemów można upatrywać w podstępnym przebiegu klinicznym nowotworów OUN u niektórych chorych, mylnym interpretowaniu pojawiających się objawów i badań obrazowych, a także nieuwzględnianiu w diagnostyce różnicowej choroby nowotworowej OUN. Przedstawiony przypadek jest tego przykładem.

Opis przypadku

14-letni chłopiec został przyjęty do Kliniki Onkologii z powodu medulloblastoma. Pierwsze objawy choroby pojawiły się w lutym 2012 roku w postaci okresowo występujących bólów i zawrotów głowy, niekiedy z następowymi wymiotami. 23 lutego chłopiec zasłabł w trakcie lekcji WF. Z tego powodu był hospitalizowany na oddziale pediatrycznym, gdzie w badaniu przedmiotowym stwierdzono niepewność chodu z zaznaczoną próbą Romberga oraz zawroty głowy nasilające się w pozycji pionowej. W wykonanych badaniach laboratoryjnych (morfologia, biochemia, jonogram, badanie ogólne moczu) nie stwierdzono żadnych odchyleń. Wykonano badanie EKG – zapis w granicach normy. W badaniu okulistycznym opisano obraz prawidłowego dna oka. W trakcie pobytu na oddziale pacjent czuł się dobrze, okresowo zgłaszał zawroty głowy.

Po trzech dniach został wypisany do domu z zaleceniem konsultacji neurologicznej oraz wykonania badania wideonystagmografii i konsultacji laryngologicznej. Badanie laryngologiczne nie uwidoczniło żadnych nieprawidłowości. W badaniu neurologicznym, które odbyło się 9 marca, neurolog stwierdził dyskretny oczopląs poziomy i zalecił poszerzenie diagnostyki w warunkach szpitalnych. W międzyczasie stan ogólny dziecka się pogarszał, nasiliły się bóle głowy z towarzyszącymi wymiotami. Pojawiły się trudności szkolne polegające na zaburzeniach koncentracji uwagi i pamięci świeżej.