Wyjątkowo jednak mogą się zdarzyć sytuacje, w których mimo ewidentnego opóźnienia postawienia diagnozy i rozpoczęcia leczenia skutek w postaci pogorszenia zdrowia pacjenta budzi wątpliwości. Za przykład niech posłuży poniższa sprawa.[1]

Inercja terapeutyczna

Pacjentka jednej z przychodni w listopadzie 2009 roku zgłosiła się do lekarza z powodu wzdęć i nieregularnych wypróżnień. Po badaniu lekarskim otrzymała skierowanie m.in. na badanie USG jamy brzusznej oraz receptę na leki przeciw zaburzeniom trawienia tłuszczów. Po dziesięciu dniach zgłosiła się z wynikiem badania USG, a po jego analizie otrzymała skierowanie na badanie kału w kierunku pasożytów (lamblii) i krwi utajonej. Po tygodniu wykonała badania (test na krew utajoną w kale był dodatni) i z wynikiem zgłosiła się do przychodni. Jednak lekarz go zbagatelizował (nie wpisał wyniku do dokumentacji medycznej, przypisując go obecności żylaków odbytu) i zlecił kontynuację leczenia objawowego. Z powodu braku poprawy mimo stosowanego leczenia po trzech miesiącach pacjentka ponownie udała się do przychodni. Lekarz nie zlecił jednak żadnych dodatkowych badań, kontynuowano leczenie objawowe. Pacjentka zjawiła się ponownie po pięciu miesiącach, skarżąc się na nasilanie się dolegliwości oraz występowanie objawów dodatkowych: chudnięcia i kłopotów ze snem, nie spowodowało to jednak zmiany postępowania lekarskiego. W efekcie leczenie zachowawcze, bez przeprowadzenia jakiejkolwiek dodatkowej diagnostyki, było kontynuowane przez prawie 16 miesięcy od pierwszej wizyty pacjentki, a ostatecznie postawiono diagnozę zespołu jelita drażliwego.

Leczenie bez sukcesu

W końcu zaniepokojona swoim stanem kobieta prywatnie wykonała komplet badań krwi oraz USG jamy brzusznej i skonsultowała się z chirurgiem. Lekarz polecił jak najszybszą konsultację w poradni chirurgicznej. Z wynikami badań pacjentka po raz kolejny...