Jak nie popełnić błędu
Dysplazja włóknista kości klinowej – trudności diagnostyczne i lecznicze
Dr n. med. Krzysztof Kuśmierczyk
Lek. Kalina Owczarek
Dr n. med. Joanna Michalska
Dr hab. med. Jarosław Miłoński
Prof. dr hab. med. Jurek Olszewski
Celem pracy jest przedstawienie rzadkiego przypadku dysplazji włóknistej kości klinowej u pacjentki hospitalizowanej w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii UM w Łodzi.
Dysplazja włóknista jako jednostka chorobowa została opisana przez Lichensteina w 1938 roku[1,2] i w 80 proc. jest obserwowana u rasy białej.[3] Choroba ta ulega stabilizacji w okresie dojrzewania płciowego i dotyczy głównie osób płci żeńskiej.
W obrębie twarzoczaszki dotyczy przede wszystkim kości żuchwy i szczęki, a spośród zatok obocznych nosa – najczęściej zatoki szczękowej, a następnie sitowia.[4] Lokalizacja dysplazji włóknistej w obrębie kości klinowej jest niezwykle rzadka.[3] Podaje się, że lokalizacja w obrębie twarzoczaszki dotyczy ok. 25 proc. pacjentów z postacią monoosteotyczną oraz 40-60 proc. w przypadkach poliosteotycznego wariantu choroby.[4]
Dysplazja włóknista kości (fibrous dysplasia of bones – FD) należy do łagodnych zmian o nieznanej do końca etiologii i patomechanizmie.[1,5] Jako jej przyczynę podaje się mutację aktywującą w obrębie genu GNAS na chromosomie 20,[6] co powoduje powolne, postępujące zastępowanie prawidłowej tkanki kostnej przez nieregularną, proliferującą, izomorficzną tkankę włóknistą, oddzieloną słabo uformowanymi, nieregularnymi beleczkami kostnymi.[3]
W piśmiennictwie opisywane są trzy postacie tej choroby:
- monoosteotyczna (70 proc. przypadków),
- poliosteotyczna (30 proc. przypadków),
- zespół McCune’a-Albrighta,[7] który najrzadziej występuje i jest jej najcięższą postacią.
W zespole McCune’a-Albrighta oprócz dysplazji włóknistej kości stwierdza się pigmentację skóry w formie plam café au lait oraz przedwczesne dojrzewanie płciowe.[3] Należy podkreślić, że w literaturze opisano nieliczne przypadki transformacji FD w nowotwór złośliwy, najczęściej kostniakomięsak (ok. 70 proc.).[3] Ryzyko zezłośliwienia zmiany ocenia się na mniej niż 1 proc. dla postaci monoosteotycznej i ok. 4 proc. dla poliosteotycznej.[3,8] Kości twarzoczaszki ulegają zezłośliwieniu najczęściej – w mniej więcej 46 proc. przypadków.[9]
Historia pacjentki
71-letnia pacjentka została przyjęta w dniu 6.06.2016 roku w trybie pilnym do Kliniki Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi w celu wykonania rozszerzonej diagnostyki zmiany guzowatej obejmującej zatoki klinowe, uwidocznionej w badaniu MR głowy, które miała wykonane w warunkach ambulatoryjnych z powodu bólów kręgosłupa szyjnego, promieniujących do okolicy potylicznej.