Od czasu wprowadzenia kompleksowego leczenia nowotworów z zastosowaniem cytostatyków, radioterapii i leczenia chirurgicznego obserwuje się stałą poprawę przeżywalności. Obecnie do wyleczenia dochodzi u 70-80 proc. dzieci z rozpoznaniem nowotworu.

Jedną z głównych przyczyn niepowodzeń jest zbyt późno postawiona diagnoza. Przyczynami opóźnienia w rozpoznaniu schorzenia są rzadkie występowanie chorób nowotworowych w populacji dziecięcej i odmienna niż u dorosłych symptomatologia.[1]

Diagnostyka obrazowa dysponuje wieloma wzajemnie się uzupełniającymi badaniami, wykorzystywanymi w rozpoznawaniu oraz monitorowaniu efektów leczenia pacjentów z chorobą nowotworową. Jednym z nich jest badanie z obszaru medycyny nuklearnej – pozytonowa tomografia emisyjna (PET).

Technika PET wykorzystuje izotopy emitujące pozytony. Służą one do znakowania wielu substancji chemicznych, których rozkład w organizmie obrazuje wybrany proces biochemiczny:

• aktywność określonych układów enzymatycznych,
• ekspresję układów receptorowych,
• syntezę swoistych substancji chemicznych.

Podstawową zaletą techniki PET jest możliwość obrazowania molekularnego. W badaniach onkologicznych najczęściej stosowana jest znakowana radioizotopem fluoru deoksyglukoza (18FDG). Jest ona transportowana do komórki przez te same mechanizmy transportujące, co glukoza. Następnie ulega fosforylacji (w reakcji katalizowanej przez heksokinazę). Produktem tej reakcji jest 6-fosfodeoksyglukoza. Nie ulega ona dalszym przemianom w łańcuchu oddechowym, a tym samym gromadzi się w komórce.

Zastosowanie 18FDG w badaniach onkologicznych wiąże się ze zjawiskiem Warburga. Polega ono na odmiennym fenotypie metabolicznym komórek nowotworowych: zużycie glukozy przez komórki nowotworowe jest znacznie większe niż przez komórki prawidłowe. Mo...