Priapizm jest zaburzeniem, które charakteryzuje utrzymująca się, wydłużona erekcja trwająca co najmniej 4 godziny bez właściwej stymulacji. Ten stan patologiczny może wystąpić w każdym wieku, a jego częstość ocenia się na 0,5-0,9/100 000 osób/rok. Wyróżnia się trzy szerokie kategorie dla tej choroby: niskoprzepływową, wysokoprzepływową i nawracającą. Najczęstszym typem jest priapizm niskoprzepływowy, inaczej niedokrwienny (ok. 95% przypadków). Niedokrwienne przyczyny priapizmu stanowią stan krytyczny i wymagają szybkiej interwencji, aby zapobiec uszkodzeniu prącia, które może prowadzić do zaburzeń erekcji i trwałej impotencji. Postępowanie w stanie krytycznym tej choroby jest ukierunkowane na osiągnięcie ustąpienia wzwodu^1,2. Wczesna interwencja jest konieczna dla powrotu sprawności prącia, w przeciwnym wypadku może dojść do jego martwicy lub zwłóknienia ciał jamistych³.

Przyczyny priapizmu niskoprzepływowego są liczne i obejmują różne hemoglobinopatie, takie jak niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, niedokrwistość tarczowatokrwinkowa, a także stany niedokrzepliwości. Leki rozszerzające naczynia krwionośne, np. leki przeciw zaburzeniom erekcji – inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE5) – mogą powodować zwiększenie odsetka występowania priapizmu. Podobnie mogą działać leki antydepresyjne (trazodon) i substancje psychoaktywne (kokaina, marihuana, alkohol).

Mniej powszechne przyczyny tej choroby obejmują procesy nowotworowe, zaburzenia neurologiczne i infekcje. Nawrotowe niedokrwienne przyczyny priapizmu są uwarunkowane wieloma tymi samymi podstawowymi czynnikami etiologicznymi jak w przypadkach pria...